Wróciłam po dwóch dniach nieobecności. Od razu to zobaczyłam.

 

„Tryptyk rzymski” leżał na wierzchu innych książek, na trzeciej półce, zamiast stać na swoim zwykłym miejscu, dużo niżej. Otworzyłam na chybił trafił

 

Zdumienie

 

Zatoka lasu zstępuje

W rytmie górskich potoków

Ten rytm objawia mi Ciebie,

Przedwieczne Słowo.

Jakże przedziwne jest Twoje milczenie

We wszystkim, czym zewsząd przemawia

Stworzony świat……

 

Zdumienie to dobre słowo. Może nie aż tak? Może - zdziwienie. Ktoś czytał? Byłam przyjemnie zaskoczona.

- Czytałaś kochanie „Tryptyk rzymski”? – zapytałam córkę

- Dlaczego pytasz?

- Wcześniej stał gdzie indziej

- Aaaaa… Przepraszam, że nie odstawiłam na miejsce. Mała Dziewczynka wyjęła go, bo robiła sobie tam garaż na samochodziki.

 

Garaż na samochodziki między słowami Jana Pawła II. Tylko „Tryptyk…” jej nie pasował ;)

 

Był samotny z tym swoim zdumieniem

Pośród istot, które się nie zdumiewały

- wystarczyło im istnieć i przemijać

Człowiek przemijał wraz z nimi

Na fali zdumień.

Zdumiewając się, wciąż się wyłaniał

Z tej fali, która go unosiła,

Jakby mówiąc wszystkiemu wokoło:

„zatrzymaj się!- masz we mnie przystań”

„we mnie jest miejsce spotkania

z  Przedwiecznym Słowem”

 

Akurat 13 maja mija rocznica zamachu na Papieża. Pamiętam rozpacz, a potem… zdumienie nad ocaleniem :)

 

 

Mader

mader.isma.kasia.aga@gmail.com

 

fot. Jeff, the rhino