Wreszcie znalazł się w odpowiednim towarzystwie.

Pozwolili mu zostać. Przyglądał się im więc już od dwóch godzin. Szczególnie fascynował go ten grubszy brat. Pracował pośrodku, ruchy jego były uważne, może powolne, ale za to jak dokładne... No, niezupełnie... kawałek drewna spadł, omal nie trafiajac innego brata. Tamten nawet nie zauważył, tak się spieszył. Nie dam rady już, za gorąco. – powiedział grubszy - Jestem głodny. “Zjeść to by się faktycznie przydało” – pomyślał, ale na niego nikt nie zwracał uwagi. Nic dziwnego, nie miał śmiałości się dopomnieć, jeszcze nie zapracował nic.  Ciężko ci bracie? Możeś chory? – pytali za to tamtego, a któryś wyciągnął chleb i podał go z uśmiechem narzekającemu. “Musi być kimś ważnym chyba... Może nawet najważniejszy jest?” - usiadł więc przodem do niego. - “Jak gruby tu rządzi, mogę do nich dołączyć.” Tak był zapatrzony, że umknęły mu pszczoły znoszące słodki pyłek wprost na kromkę cichego dotąd Franciszka. Tego zwykłego Franciszka, co mało przed chwilą deską nie zarobił. Samego świętego Franciszka??? A grubszy już kręcił się, szukając miejsca do drzemki.

 

 

W pewnej miejscowości był pewien brat, żaden do jałmużny, cały do stołu, Święty, zauważywszy, że jest on przyjacielem brzucha, konsumentem owoców pracy, leniem do roboty, tak jednego razu mu nałożył: „Bracie mucho, idź swoją drogą, ponieważ chcesz zjadać trud braci i lenić się w służbie Bożej. Jesteś podobny do brata trutnia, co nie podejmuje się pracy pszczół, ale miód chce zjadać pierwszy.”

Ów „cielesny” człowiek poznawszy, że, jego żarłoczność została zdemaskowana; wrócił do świata, którego zresztą wcale nie był opuścił. Wystąpił z zakonu. Był żaden do jałmużny, żaden więc na brata. Kto przy stole jest żarłokiem, staje się wielkim diabłem. 

 

Mader

mader.isma.kasia.aga@gmail.com

fot.SeaDave/Flickr.com