Pierwszy monolog Kreona w „Antygonie” Sofoklesa ukazuje władcę Teb jako człowieka, dla którego istnieje tylko jeden czas: przyszły.

Tyrana nie tylko nie interesują nakazy bogów i stare prawo, nakazujące pogrzebać umarłych – lekceważy także chwilę obecną, całą swą władzę koncentrując w wybiegającym w przyszłość „zamyśle”:

 

„Trudno jest duszę przeniknąć człowieka,

Jego zamysły i pragnienia, zanim

On ich na szerszym nie odsłoni polu.

Ja tedy władcę, co by rządząc miastem,

Wnet się najlepszych nie imał zamysłów

I śmiało woli swej nie śmiał ujawnić,

Za najgorszego uważałbym pana.”

 

Kiedy amerykański dziennikarz Jonathan Littell przyjechał do Czeczenii w kwietniu 2009 r. początkowo był przekonany, że w kraju, znanym mu z czasów wojennych, zapanowała bezpieczna stabilizacja: kraj był odbudowany, akty przemocy wydawały się zjawiskiem lokalnym, a władza działała na rzecz obywateli. Być może dostrzeżone przez niego niepokojące, acz na pozór odosobnione fakty nie zaciążyłyby wcale nad ostatecznym kształtem książki, gdyby nie zamykająca ją rozmowa z Andriejem Babickim, emigrantem, rosyjskim dziennikarzem aresztowanym przez Rosjan podczas pierwszej wojny czeczeńskiej i umieszczonym w obozie w Czernokozowie, z którego uwolniono go dopiero wskutek międzynarodowych nacisków. Babicki nie miał już złudzeń: „ Jesteśmy wszyscy dziećmi systemu sowieckiego – nauczyliśmy się poświęcać teraźniejszość w imię przyszłości. W sensie duchowym jesteśmy wciąż Sowietami, bolszewikami. Nic się nie zmieniło.”

 

Jest postawą głęboko chrześcijańską uczynić ofiarę ze swojego „dzisiaj” mając w pamięci Bożą Obietnicę. Jeśli jednak zachętę do „poświęcania teraźniejszości w imię przyszłości” formułuje ludzka władza – nie można wykluczyć, że taka obietnica okaże się zwodnicza.

Nie tylko, gdy idzie o pochówki.

 

Isma

mader.isma.kasia.aga@gmail.com