"...Gdy był w domu, zapytał ich: O czym to rozprawialiście w drodze? Lecz oni milczeli, w drodze bowiem posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest największy."

We wspomnieniach poety Zygmunta Kubiaka zachowało się gorzkie wyznanie Dobiesława Damięckiego - aktora, peowiaka, uczestnika wojny polsko-bolszewickiej, powstańca śląskiego,  za którego głowę w w 1941 r. gestapo wyznaczyło dużą nagrodę, podejrzewajac go o udział w wykonanej przez polskie podziemie egzekucji konfidenta Igo Syma.  U kresu życia Damięcki - od zawsze zdeklarowany pepeesowiec - obserwował niektórych swoich kolegów, świeżo powojennie nawróconych na lewicowy światopogląd: "popatrz, jak oni się spieszą, jak się cisną, jak deklarują nowe poglądy. Powiem ci, co to jest. Ich ścigają Erynie, bo w ich życiu nie ma żadnej strefy ciszy."

Ścigani przez Erynie są hałaśliwi. Dopóki nie wyznają swoich win, straszliwe boginie zemsty, córki nocy uzbrojone w bicze pędzą ich przez ziemię, nie dając zaznać spokoju. Rozpamiętują swoje czyny, mierzą ludzką niepewną miarą ich wartość, walczą rozdarci wśród naprzemiennych porywów pychy i trwogi. Burza nie milknie w ich sercach aż do chwili, gdy uświadomią sobie swoje położenie i milcząco oddadzą się pod sąd. Wtedy prześladowczynie stają się Eumenidami - Łaskawymi, a życie przeklęte - może zostać odkupione.

 

W Kafarnaum uczniowie stają w milczeniu przed Jezusem. Jeszcze przed chwilą, w drodze, licytowali się w wychwalaniu każdy swoich zasług, ścigani przez własną pychę. Mieli usta pełne wielkich słów, w które być może nawet szczerze wierzyli. Teraz pewnie znów boją się Go nawet o cokolwiek pytać, w obawie o to, jak On ich dylemat osądzi.

...w ciszy serca można usłyszeć: Oto mi Bóg dopomaga, Pan podtrzymuje me życie. Jeśli kto chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich...

 

Isma

mader.isma.kasia.aga@gmail.com

fot. Enlighted Originality/Flickr.com