Nigdy nie wejdę na Orlą Perć, nie przejdę przez Wysokie Tatry, nie wejdę na wysokie alpejskie szczyty. Każdy ma jakieś ograniczenia.

Moim jest między innymi lęk wysokości, który paraliżuje mnie nawet wtedy, gdy w nowym miejscu mam stanąć na balkonie ósmego piętra, chociaż normalnie na ósmym piętrze mieszkam.

Nie mogę w górach patrzeć, gdy ludzie pochylają się nad domniemaną przepaścią. Ponoć jej tam nie ma, ale ja czuję, że jest.

Córka kiedyś popędzała mnie w dolinie Prosieckiej na Słowacji: Mamo, no chodź, tam jest bezpiecznie!  Miała rację. Za załomem skalnym, gdy ja wciąż nie widziałam, co jest dalej i wyobrażałam sobie, co może być, ona widziała krótką drabinkę, sprowadzającą na bezpieczny grunt.

Lęk wysokości jest dla mnie poważnym ograniczeniem. …Chciałabym na żywo zobaczyć to morze gór, które dopiero co widział mój mąż po wejściu na Grossglockner (Alpy w Austrii), ale to nie dla mnie. Znam swoje ograniczenia. Pozwala mi to zachować ostrożność. Nie pcham się tam, gdzie wiem, że nie dam rady pójść. …Tylko czasami próbuję ten mój lęk chociaż trochę oswoić i wspierając się na pocieszającym mnie mężu, idę w ciut wyższe niż Beskidy góry ;-)

 

Na szczęście Niebo, chociaż kojarzy się z wysokością, tak naprawdę zdobywa się poprzez uniżenie :)

 

Mama_Kasia

mader.isma.kasia.aga@gmail.com

 

ps. Ktoś rozpoznaje te bardziej przyjazne góry ze zdjęcie? :) ...Tam mogę wędrować.

 

fot. Mama_Kasia