Czasem trudno mówić, pisać. Poszukuje się gorączkowo jakichś treści istotnych – i nierzadko zadowala się wyartykułowaniem czegokolwiek. Zaniechanie ekspresji odczuwa się prawie jak śmierć – nie tylko towarzyską. Niełatwo zrozumieć, że milknąc, oddając głos temu, co najgłębsze, „odchodząc w miejsce ustronne” – nie tracę.

 

Niech więc mówi kto inny: Mnich kartuski.

 

"Przez rozmowę i aktywność ludzie dążą do tego, by wyjść ze swej samotności oraz
podjąć próbę nawiązania wzajemnych więzi. Te zewnętrzne odniesienia nie zostały
przez nas, kartuzów, całkowicie odrzucone, jednak bardzo je ograniczyliśmy.
Mądrość płynąca z doświadczenia kazała nam przeznaczyć pewien czas na rekreację,
która ma nam dopomóc w tym, byśmy nie stali się obcymi dla siebie nawzajem - z
delikatnością wiec podtrzymujemy dobre wzajemne relacje. Wymaga to jednak
pewnego wysiłku, ponieważ ilekroć słusznie nawet skierowujemy się na zewnątrz,
tylekroć przekazujemy słowem i czynem tylko niewielką część obecnej w nas Bożej
prawdy - lichy przekaz, który po trosze zawsze jest jakąś zdradą, i który
częściej nas sobie przeciwstawia niż do siebie zbliża.

Ludzie tego świata, to znaczy ludzie powierzchowni, nie mogą się wzajemnie
porozumieć. A straszliwe konflikty pomiędzy nimi, które rozdzierają świat, są
skutkiem ogromnego braku życia wewnętrznego. Stajemy się ludźmi tego świata w
tej mierze, w jakiej jesteśmy powierzchowni. Jeśli chcemy zachować dziedzictwo
pokoju i radości, które zostawił nam nasz Pan, jeśli chcemy ocalić przyjaźń
duchową pomiędzy nami, musimy wpierw zapomnieć o sobie samym i jeden o drugim,
aby odnaleźć się na powrót w Bogu. Bo tylko w nim stworzenia mogą się wzajemnie
spotkać i prawdziwie zjednoczyć.

Przeniesienie akcentu w kompozycji burzy harmonię. Ta zaś wytworzy się tylko
pomiędzy tymi osobami, które posiadając wewnętrzną pasję spraw zasadniczych,
maja wyczucie tego, co istotne".

 

Isma

mader.isma.kasia.aga@gmail.com

 

fot. _Pek_/Flickr.com