Kaznodziejów było w prezbiterium troje. Ksiądz, strach na wróble i szczygiełek.

Ranny ptaszek nie zapewnił sobie na zimę ani gniazda, ani zapasów pożywienia, więc strach przyjął go do swojego słomianego wnętrza i żywił – to marchewką z własnego nosa, to kukurydzą z zębów, to dynią z głowy… Aż do wiosny, której szczygiełek dożył bezpiecznie, karmiąc się ciałem swojego ofiarnego przyjaciela.

Urzędowy kaznodzieja prowadził emocjonującą narrację, wcielając się to w stracha, to w ptaszynę, i podkreślając dialogi stosowną animacją naturalnej wielkości kukiełek. I rzecz cała mogłaby nawet zachwycić naiwną prostotą metafory, gdyby nie to, że kazanie owo uświetniało rocznicową Mszę świętą dla dziesięciolatków: dzieci, które uznano już rok temu za dość dojrzałe, aby przystąpiły do sakramentu pokuty i wyznawały swoje grzechy wprost, bez peryfrastycznych dziecinad, i by pojmowały tajemnicę Eucharystii w jej istocie, a nie w efektownej alegorii...

Isma

mader.isma.kasia.aga@gmail.com

fot. brunifia/Flickr.com