- „Był papieżem, który lubił wszystkie dzieci. Nie miało dla niego znaczenia, jaki mają kolor skóry, jaką wyznają religię i czy w ogóle ją wyznają…”

- Że co? – wpadłam w stupor – M., co ty znowuż czytasz?

- Podręcznik. Do kształcenia zintegrowanego. Ta czytanka ma tytuł „Jan Paweł II – najsławniejszy z Polaków”. A co, coś nie tak?

- O niechże ich… - zirytowałam się – I tam jest napisane, że papieżowi było wszystko jedno, czy ktoś wierzy w Boga, czy nie? Pokaż tę książkę...

W rzeczy samej, odczytana na głos treść widniała w podręczniku. O tym, że Jan Paweł II „szanował każdego człowieka”, wykazano w osobnym akapicie, zatem trudno było jej ambarasującą obecność usprawiedliwić li tylko językową czy myślową niezręcznością. Najwyraźniej autor podręcznika hołdował przekonaniu, iż Następca Piotra rzeczywiście cechował się afirmującą sympatią dla dowolnego wyboru w sferze religijnej…

 

„Polskie obozy śmierci”, o których mówił Barack Obama podczas uroczystości wręczania Medali Wolności, zapewne nie figurują w żadnym amerykańskim szkolnym podręczniku, ale skądeś do prezydenckiego przemówienia zawędrowały. Podobnie jak rzekoma papieska obojętność wobec odrzucenia Chrystusa, tak i to, że Polakom można przypisać współodpowiedzialność za istnienie obozów koncentracyjnych w ich okupowanej ojczyźnie, to przekonania tyleż nieprawdziwe, co powszechne, a tyleż powszechne, co niebezpieczne.

 

W historii zdarzały się - i nadal zdarzają - gafy, lapsusy i ślepe przypadki. Zwykle, im mniej były one zamierzone, tym szybciej można oczekiwać sprostowania i przeprosin.

 

Isma

mader.isma.kasia.aga@gmail.com

fot. Wikimedia Commons

PS. Lekcję polskiej historii najnowszej dla Amerykanów można obejrzeć w filmiku Agaty Foryciarz, przygotowanym jako praca szkolna w Mercersburgu (USA). Polecam ze szczególnym zaangażowaniem, bo do niektórych kadrów mam osobisty sentyment ;-).