Na pierwszym planie tego siedemnastowiecznego malowidła jest martwa natura: to typowy bodegón. Dzbany, jeden w kolorze ochry, drugi szkliwiony biało z motywem kwiatów, błyszcząca misa, moździerz, z którego sterczy tłuczek, poskładane w stos talerze, główka czosnku. Zawieszony na ścianie wiklinowy kosz, w którym schną kuchenne ścierki. Gruba, lśniąca deska starego stołu stanowi mocne oparcie dla spracowanych rąk służącej - Mulatki. Długie cienie kładą się po mrocznym wnętrzu. Dzień się już nachylił.

W 1933 roku, podczas konserwacji tego obrazu Diego Velázqueza, pod warstwą farby i brudu, w lewej części kompozycji, odkryto okno, przez które widać sąsiednią izbę (podobną kompozycję zastosował artysta w swojej malarskiej wizji domu Łazarza w Betanii - tam też zajęta w kuchni Marta zerka przez otwór w ścianie w głąb domostwa, gdzie siedzi Chrystus i zasłuchana Maria). Promień zachodzącego słońca pada na załamanie białego obrusa, za stołem siedzą trzej ostatni goście. To wędrowcy, zmierzający od Jerozolimy, ktorych wieczór zastał w Emaus: Kleofas z towarzyszem, i nieznajomy, ktory w drodze wysłuchał historii ich rozczarowania prorokiem, w ktorego uwierzyli, a który dał się haniebnie przybić do krzyża. Rozmawiali, a On objaśniał im Pisma. Teraz siedzą w gospodzie, przymusiwszy Go do zatrzymania się wraz z nimi. On błogosławi i łamie chleb.

Ewangelia mówi, że "wtedy oczy im się otworzyły i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu". W "martwej naturze z Bogiem" Velázqueza Chrystus widziany przez kuchenne okno, słyszany z oddali przez zmęczoną służącą - to jest widomie obecny, to znika z oczu pod warstwą wiekowego werniksu.

Bóg nawiedza codzienność ukradkiem, incognito przechadza się wśród garnków i patelni (jak powiedziałaby św. Teresa Wielka), daje się widzieć będącym w pogardzie u ludzi. Trzeba oczu uważnych i gorącego serca, żeby Go rozpoznać - a może i zatrzymać przy sobie.

 

Isma

mader.isma.kasia.aga@gmail.com