- Już za chwilę Wielki Tydzień, a w twoim pokoju bałagan - mówię. Jak co roku.

 

Średnia rozgląda się bezradnie... jak co roku

- Za chwilę Wielki Tydzień. Nie mam czasu mamo, teraz właśnie są próby – potrząsa nie do końca wysuszonymi włosami.

Próbuje:

Stabat Mater dolorósa
iuxta crucem lacrimósa,
dum pendébat Fílius.

(Stoi Matka obolała,
Łzy pod krzyżem przepłakała,
Gdy na krzyżu Syn jej mrze. )

I Jej czysty głos rozbrzmiewa wśród zakurzonych półek, rozrzuconych bluzek i podręczników.

- Mamuś, zdążę jakoś przed Świętami, zdążę. - ćwiczy dalej:

Pro peccátis suæ gentis
vidit lesum in torméntis,
et flagéllis súbditum.

(Widzi Matka: Syn Jej, Jezus
Bicze przyjął i krzyż przeniósł
Za calutki ludzki grzech.)

Wychodzi. To sobota.

 

A w Niedzielę Męki Pańskiej, spiesząc do teatru na występ, mija roześmiane dzieciaki z palmami, spogląda na tłumy walące do kościołów... Taka radosna, ta Palmowa Niedziela, myśli ściskając strój. Sama przyniesie palmę, ale później, poźniej. 

Quando corpus moriétur,
fac ut ánima donétur
Paradísi glória. Amen. 

 

Mader

mader.isma.kasia.aga@gmail.com

fot. Wikimedia Commons "Niedziela Palmowa" Victorine  Meurent