Syn rozpoczął naukę w I klasie technikum.

 Z natury lubi opowiadać. O nowej szkole, spostrzeżeniach poczynionych na lekcjach z nowymi nauczycielami, obawach, humorystycznych sytuacjach. Dzięki temu, póki co, wiemy dużo o swoim dziecku, jego kolegach, szkole.

W lekkie zakłopotanie wprawił mnie jego pomysł, aby nie pójść na jedną z planowanych wkrótce lekcji religii. Powodem chęci „ucieczki” jest zapowiedziany  przez katechetkę film o aborcji. Wprawdzie nie tłumaczył nam, dlaczego nie chce uczestniczyć w tej „katechezie”, ale doskonale rozumiem, że nie jest to łatwe dla szesnastolatka.

Z całą pewnością cel, jaki przyświecał nauczycielce religii jest szlachetny.  Zgaduję, jaki  jest tok jej rozumowania.  Może taki:  „Zobaczą, zrozumieją, nigdy tego nie zrobią… nie poprą…”

No dobrze. Tylko czy wiara uczniów wzrośnie i dojrzeje od zaserwowania na katechetyczne „dzień dobry” filmu pokazującego masakrę dziecka w łonie matki? Czy tędy droga do Boga?

 

A może po prostu uwidacznia się brak pomysłów na twórcza katechezę?