Dziś odszedł poeta najważniejszy wśród współczesnych twórców poezji, choć nigdy nie doczekał Nobla, najciekawszy w czasach osłabienia wrażliwości religijnej.

            Pan obdarzył go długim życiem i jego dorobek będzie analizowany i odkrywany jeszcze sporo lat. Wprawdzie po wyrzuceniu z list lektur jego „Kartoteki” niewielu licealistów, poza „Ocalonym” ewentualnie „Matką powieszonych”, kojarzy tego płodnego twórcę, jednak spuścizna Różewicza i jej walory są niezaprzeczalne.Z racji zainteresowań, ale i ze względów zawodowych, moją uwagę przykuwała droga, jaką ten poeta przeszedł od powątpiewania w  istnienia Boga (bo nigdy to nie była pełna negacja) czy też niewiary w  wiarę, do niemal odnalezienia wciąż Poszukiwanego.

             Poeta „małej wiary”, jak o nim pisano, reprezentant pokolenia Kolumbów, po doświadczeniach okrucieństw wojny, skażony w jakimś sensie egzystencjalnym pesymizmem, nie ukrywał swoich wątpliwości:

„trzeba się z tym zgodzić
że Bóg odszedł z tego świata
nie umarł!
trzeba się z tym zgodzić
że jest się dorosłym
że trzeba żyć
bez Ojca”
                             („Nauka chodzenia”)

             Ale odszedł, to nie znaczy zniknął na zawsze. Dlatego też słowa powyższe wnosiły akcent optymizmu, bo przecież Ojciec zawsze może wrócić… I, jak wyznawał poeta w "Ocalonym", trzeba szukać konsekwentnie "nauczyciela i mistrza". Powoli to się udawało.

W tomie „Wyjście”z 2004 r. pojawia się myśl będąca owocem wieloletnich poszukiwań Boga, kiedy podmiot liryczny stać już na stwierdzenie o Stwórcy i człowieku:

„zmartwychwstaje

 o świcie każdego dnia

  w każdym                           

  kto go naśladuje”.

                            ("Dostojewski mówił...")

              Jutro o świcie poeta zmartwychwstanie, może to się już stało.