Matka Boska Bolesna towarzyszy mi od dzieciństwa.

     Najpierw jako Gospodyni w Sanktuarium Limanowskim na przepięknej ziemi Beskidu Wyspowego, skąd pochodzili moi rodzice. Malutka figurka Piety z XIV wieku słynęła łaskami od wieków, a każdy mój pobyt w Limanowej, Łososinie Górnej i na Pasierbcu wiązał się zawsze z odwiedzinami w kościele limanowskim. Po babci góralce została mi pamiątka w postaci "Modlitewnika limanowskiego", w którym fenomen Matki Boskiej Bolesnej zgłębia rozmaitość prostych, pobożnych pieśni i tekstów rozważań. Później częstokroć przykuwał moją uwagę widok tej czy innej Piety. Przejmujący widok Matki ze zmarłym  Synem na kolanach, podtrzymującej jego bezwładną głowę. Ostatnim przedstawieniem Bolesnej Matki, który ujął mnie w sposób szczególny, była dubrownicka fasada u wejścia kościoła franciszkanów przy Stradunie. W świetle popołudniowego dalmackiego słońca, Maryja Bolesna jaśniała niemal mistycznym światłem. Jakby dawała znak, że jest, że pamięta, wspiera i podtrzymuje, nawet w dalekich zakątkach, zdala od domu.

Różne okoliczności sprawiły, że w Jej święto, 15 września wyszłam za mąż. Koleżanka zażartowała, że smutniejszej Maryi za patronkę nie mogliśmy sobie wybrać. Ale ja widzę to inaczej - krzyże, których nie brakuje, zawsze próbuję zrozumieć w łączności z Patronką Bolesną, królową Męczenników. Ch. de Foucauld tak pisał o Niej:

"Idę do Ciebie, Matko Boleściwa i wiem, że sam nie dorastam, ale we dwoje wytrwamy. Modlitwa moja nieraz płynie bez echa; poza mną rozglośny usmiech szatana zwątpienia; z drogich nawet ust płyną pytania-po co i na co sie męczysz?Nie wiem, ale wierzę, że między wieczorem Wielkiego Piątku, a porankiem wielkanocnym, godzin zaledwie kilka, więc z Tobą staję przy krzyżu i działam."