Życie opiera się na kontrastach.

      Kontrasty mają siłę przemawiania dobitniej niż ich brak.

      W ubiegłym tygodniu trafiłam do gmachu, w którym pacjenci leczą się na raka. Patrzyłam na zawinięty ogonek do rejestracji, zniszczone terapiami twarze, na Amazonki, które swobodnie mówią o swoich doświadczeniach, na ich peruki, przygasłe oczy i nie wierzyłam, że krzyż choroby nowotworowej dotyka tak zwyczajnie...ale jakże wymownie. Wracałam stamtąd przygnębiona.

      Dwa dni później zostałam zaproszona jako gość na forum stowarzyszenia zajmującego się jedną z dziedzin prawa działającego przy uniwerstytecie. Otwarte okno sali, w której znajdowało się to spotkanie, dochodzące głosy pełnych życia studentów przemykajacych pod oknami  i świergot pierwszych, wiosennych ptaków uswiadomił mi nagle wyraźnie, że znajduję się przy tej samej ulicy, przy której leczą się chorzy na raka. Że po drugiej stronie toczy się inne życie. Życie pod znakiem zapytania. Oddziela je od tętniącego młodością kompleksu uniwersyteckiego tylko kilka kroków, parę krzewów z sopelkami leszczyny, jakiś chodnik i przejście dla pieszych. Ale jakaż to przepaść.