Ciągle staram się żyć radością Chrystusa Zmartwychwstałego, ale udaje mi się to tylko przez chwilę.

Dlaczego tak się dzieje, że nie potrafię żyć radością Chrystusa Zmartwychwstałego na dłużej, dlaczego tak łatwo ulega we mnie stłumieniu myśl, że skoro Chrystus Zmartwychwstał to świat idzie ku lepszemu. Zawsze. Dlaczego w to nie wierzę, widząc swoje nędzne życie, to, że zło w świecie rośnie w siłę i się potęguje, mimo iż może mi ono zniszczyć życie, ale jeśli będę z Bogiem to przecież nie zniszczy duszy. I faktycznie nie daje rady mimo wysiłków od tylu lat. Może to powinno być źródłem pociechy. Zazwyczaj myślę, że przyczyną tego, że tak łatwo daję sobie odebrać radość Zmartwychwstania jest to, że nie dostałem wiary jak ziarnko gorczycy. Teraz jednak wiem, że nie to jest tego przyczyną. Przyczyną tego stanu jest to, iż myślę cały czas, że świat idzie ku gorszemu, a tymczasem wszystko idzie ku lepszemu. Zatem zgodnie z zapowiedzią Maryi w Fatimie - Jej niepokalane serce zwycięży. Z drugiej strony kąkol ma róść razem z pszenicą, więc zło będzie trwało razem z dobrem aż do ostatniego momentu, w którym anielska trąba zagrzmi ogłaszając koniec świata. To, że dobro będzie współistnieć razem ze złem aż do końca świata wiadomo z objawienia św. Faustynie, w którym Chrystus mówi, że na krótki czas przed końcem świata zgasną wszystkie światła na niebie a pojawi się Krzyż i z miejsc, które były ranami Chrystusa popłynie światło oświetlające ziemię, po to, aby dać ludziom czas na nawrócenie. Zatem triumf dobra będzie całkowity, ostateczny i wieczny. Zatem wszystko idzie ku lepszemu, nawet gdyby musiało iść jeszcze przez niejedno może krwi, schizmę w Kościele, wielki upadek wiary po drodze wąskiej, pełnej ostrych kamieni i cierni, po której szło by się boso. Jednak ostatecznie wszystko idzie ku Bogu. Od Niego wszystko wyszło i do Niego wszystko wraca.