Nadzwyczajnie a może zwyczajnie. Poniedziałkowy wieczór w pracy. Tak w pracy bo jak to określiła moja wykładowczyni  robota jest wtedy kiedy ktoś do niej z przymusu chodzi. Byleby zarobić, zero satysfakcji. Cisza w tej pracy czasem mnie przeraża. Dzisiaj było groźniej bo był dentysta - przeoczyłam jak wchodził a później zauwazyłam dwoch typków wychodzących od niego i serce podskoczyło mi do gardła. Teraz tylko nasłuchuje czy aby dzwonek do drzwi lub telefon nie zadzwoni i tak 2 godziny. Absoutna cisza w oddali od czasu do czasu samochód przejedzie po brukowanej nawierzchni lub pociąg przemknie po torowisku. Nawet delikatne tykanie zegara miłe jest dla mojego słuchu.  Czekam na telefon z drugiej pracy i chyba już nadzieja we mnie wygasla. Już mi to powoli obojętne się staje czy zadzwonią czy też nie. Byleby mieć nockę do przodu byleby przespać kilka godzin chodziaż. Bez tego dziwnego uczucia podczas przebudzenia. Bez uczucia strachu. Mówią znani psycholodzy z Freudowskich klimatów, że sen odzwierciedla stan duszy naszej. I co tu dużo ukrywać. Osobiście również myślę, że tak jest. Pamiętam jak w pezdzierniku byłam w jednym z domów klasztornych i siostra opowiadała i o tym że godzina 3 w nocy uznawana jest za godzine 3. To moje przerażenie jak sobie o tym przypomniałam z ciekawości spoglądając w nocy na zegarek jak tylko się przebudziłam " Jezu przygarnij mnie!" - delikatnie wykrzyczana modlitwa z dotykiem Krzyża San Damiano. Co jest najtrudniejsze w bezsenności ? Myślę, że chyba świadomość zmęczenia po kilkunastu takich nocach. Człowiek wstaje rano i czuje, że nie ma siły już dalej funkcjonowac. Do głowy przychodzą różne myśli od tej zwykłej która każdemu zdarzyc się może "jeśli tylko mi się uda zasnąc w południe do odespie" do tej trudniejszej która pociaga za sobą o wiele większe konsekwencie a w najgorszym wypadku doprowadza do depresji a nawet samobójstwa.