Już tak jakoś przyswyczaiłam się, że kiedy odchodze od tej "standartowej" modlitwy to znak, że trzeba jak najszybciej skorzystać z Sakramentu Pokuty. Jak najszybciej zobaczyć, że Bóg Ojciec kocha mnie zawsze a nie tylko wtedy kiedy klękam do modlitwy i jak grzeczne dziecko modlę sie do Bozi. Nagle trzeba stanąc w prawdzie, że Bóg to nie Bozia, która spałenia wszystkie moje zachcianki nawet te ktore nie wpływają dobrze na moje życie. I tak leży przede mną brewiarz, w ręce trzymam różaniec, a kiedy wchodze do Kościoła to milcze... wiem, to też jest forma modlitwy - może i niektórzy powiedzą mi że najlepsza bo w końcu się zamknąłam i pozwalam Bogu mówić do mojego serca. On wie wszystko o mnie nawet wtedy kiedy ja Mu nic nie mówie. Tylko dlaczego mi z tym tak bardzo źle ? Czyżby On przygotowywał mnie w tym wszystkim na jakies ważne doświadczenie w moim życiu ?

Wiele mysli skłania mnie ku terapi jaką odbywam, zarowno tej farmakologicznej jak i każdej innej. Problem nie tkwi od dzisiaj. Tylko pytanie czy to ja nie potrafię się w 100% otworzyć i powiedzieć wzzystkiego czy się wstydzę, boję - kolejnego wysmiania... czy może wina lezy po drugiej stronie... Jest wrześień, słońce chowa się za widnokręg koło godziny 19 a mi już jest z tym źle. Z tą ciemnością.

Wrześnowe dni mają też to do tego, że rano jest chłodno w południe robi się ciepło po to aby znów się ochłodziło pod wiczór. Te skoki temperatury powodują znaczne zwiększenie bólów reumatycznch w stawie. Tu już nawet leki nie pomogą. Należy pogodzić się z Bogiem. W piątkowy wieczór, kiedy szłam ulicami mojego miasta uczestnicząc w drodze krzyżowej w przeddzień Podwyższenia Krzyża, przy dwunastej stacji padły słowa.... " BO PO KAŻDYM WIELKIM PIĄTKU PRZYCHODZI PORANEK ZMARTWYCHWSTANIA" pomyslałam wtedy, że mój wielki piątek niekoniecznie musi trwać jeden dzień ale może trwać miesiące lub lata. I wtedy poczułam taki delikatny ale bardzo namacalny dotyk Bożej dłoni.

"Ponieważ drogi jesteś w moich oczach,
nabrałeś wartości i Ja cię miłuję"