Tak jakoś dziwnie. Potrafie sie usmiechać nawet w wiekszej grupie sie "wyszalec" a mimo wszystko jakos odczuwam "kaca morlanego" szczególnie w momentach gdy patrze na drugą osobe ważną dla mnie osobę i widze w jej oczach smutek... I dzisiaj też tak było. Niby nic a jednak...

Mam odczucie - moze lepiej by było gdybym już nie chodzila na spotkania, przynajmniej będzie spokój cisza....

Potrzebuje ludzi obok siebie żebym nie czula się samotnie, jednak nie chce ranić ludzi - a robie to.... ogromne wyrzuty sumienia.

I Ci ludzie zadaje im ogromny ból, którego nie potrafie naprawić.

Jutro pozostaje w domu - niech odpoczną ode mnie.... Od mojego towarzystwa....

Potrafie tylko mówić mówić i jeszcze raz mówić a gdzie milczenie i słuchanie ?

Nie ma we mnie żadnej pozytywnej cechy która dała by możliwośc drugiemu człowiekowi aby nazwał mnie przyjacielem.... Teraz juz rozumiem

Panie, naucz mnie kochać