Tak sobie siedze, i patrze za okno, zima nadal gości - szarość brak błekitnego nieba. Za twarzy maluje sie zwatpienie. Jutro piatek - wieczorem chwila prawdy. Chciałabym w jutrzejszy dzien znaleśc ten złoty środek. Złoty środek, który pomoże nam przetrwac do następnego roku. Nie moze być tak, że jednego

dnia jest ok a drugiego nie wiemy co zrobic aby było dobrze.

Każdego poranka możemy wybrac albo radośc alob smutek.

W każdej sytacji możemy wybrać albo ponieśc konsekfencje albo wycować sie z wezwania.

Chcę powoli pokazać ludziom, że potrafie ponosić konsekfenje. Jestem odpowiedzialna za to co tworze, ale boja sie....

Ludzkiej nienawiści, zazdrości, ludzkiego gadania.

Powoli, bardzo powoli - musze nauczyc sie wierzyc we własne możliwości, wierzyć, że to co robie ma snes,

werzyc, ze ludzie moga, chca, porafia pomoc.

Powoli.........................................................................................

Oby nie za wolno.