"W moim malutkim domku wszystko się zdarzyć może"

Ostatnimi czasy zaczęła się nawałnica internetowa, czyli rekrutacja do klas pierwszych. Musiałam przedrzeć się przez gąszcz zbędnych informacji w zakładce REKRUTACJA, żeby po ok. godzinie kłótni z komputerem (bo nerwy wysiadały!) i  szukania znaleźć znamienny link WYPEŁNIJ WNIOSEK. Chylę czoła przed rodzicami, którym we Wrocławiu udało się to szybciej, niż przed upływem 45 minut,  program rekrutacji w tym roku jest beznadziejny.... Na domiar złego system tego dnia  się  zawiesił i wieczorem dopiero został odblokowany....

Wstałam więc na drugi dzień i o 6.00 rano, zamiast robić śniadanie dla moich głodomorów zasiadłam ponownie do komputera. Jest! Udało się! Mój mały Mądrala jest już zgłoszony do szkoły rejonowej. Teraz tylko wydrukować wniosek i pędzić do szkoły z papierem, żeby mieć to z głowy. Ale nie tak szybko ... w drukarce skończył się atrament...
 

Na szczęście są jeszcze ludzie- dobroduszna koleżanka zaproponowała pomoc i wydrukowała upragniony dokument.
Wychodząc z nim rano do szkoły zapowiedziałam dwójce przeziębionych i zostających w domu Maluchów, żeby byli grzeczni i nie denerwowali Babci zanim wrócę.

Weszłam po powrocie ze szkoły do domu, Babcia zachwycona- Dzieci się pięknie bawią w tramwaj, przystawili sobie wszystkie krzesełka z domu, rozłożyli zabawki, no po prostu nie ma Dzieci. Nie trzeba ich wcale pilnować.

Zdążyłyśmy wejść do kuchni, żeby naparzyć sobie herbaty, a już z pokoju dobiegł nas ryk. Oboje płaczą, Mała łowi wielkie jak gruchy łzy i strasznie się drze, Mały płacze i trze policzki, bo nielubi mieć mokro pod oczami i krzyczy przy tym wniebogłosy. Pytam, co się stało. Mała pociągnęła Brata za włosy, a ten nie pozostał jej dłużny i przytłukł jej w głowę. I tak skończyła się zgodna zabawa.

Mówię do Babci
- Zobacz, jak się Dzieci ślicznie bawią!
Stanęłyśmy obie u progu pokoju i zaczęłyśmy się śmiać do rozpuku, widok dwojga płaczących i drących się Dzieciaków był nieziemski w kontekście tego, co dopiero usłyszałam o pięknej, zgodnej zabawie. Śmiech uspokoił nerwy poszkodowanych Bąbli, zastanawiali się, czemu Mama i Babcia tak się chichrają. No i  płacz się szybko skończył.

Ach te Maluchy, przy nich człowiek nie może się długo nudzić:) To jest lek na całe zło:)

Nawet na tą nieszczęsną stronę  z REKRUTACJĄ:)