Krzyż... Pojęcie, które stanowi swego rodzaju zadrę. Niepokoi, drażni. Gdyby nie on, kto wie, może szeregi chrześcijan, katolików byłyby o niebo liczniejsze?...

No bo jak zrozumieć słowa: "Kto chce iść za Mną niech weźmie krzyż swój i niech mnie naśladuje"? Jeśli stawia się przed ludźmi wybór, jakie życie chcą wieść: spokojne, szczęśliwe, gdzie radość i smutek mieszają się w naturalnych proporcjach? Czy życie "z Bogiem", który wskazuje Wam swoisty "magazyn" z całym arsenałem "krzyży", czyli nieszczęść, cierpień, raka, utraty żony, śmierci dziecka itp i mówi - "Wybierz coś sobie i idź za mną". No bo jeśli tak, to wybór jest prosty: "Nie, dziękuję, wolę tą spokojną wersję". Przynajmniej tak postąpi człowiek myślący, racjonalny, rozumny i niekoniecznie niewierzący. Właściwie nawet na pewno wierzący, bo dopuszczający realność Boga i to, że zbliżenie się do Niego prędzej czy później będzie oznaczało wizytę w "magazynie". A są i tacy, którzy cierpieć lubią, obnoszą się z tym i nawet czują się lepsi z tego powodu - "prawdziwi katolicy". I jak się nie dziwić, że tylu ludzi boi się zbliżyć do Boga?

Bo prawdziwy obraz jest inny. Wie to każdy, kto czytał kiedyś "Czarnoksiężnika z Archipelagu" - klasykę fantastyki, kultową książkę o dojrzewaniu. Nie ma żadnego "magazynu". Nasze "krzyże" są z nami cały czas, mocno przyczepione, a czasem wręcz przyrośnięte. My tylko udajemy, że ich nie ma. Trudny parner, szef, sąsiad, nałogi, ograniczenia, wygląd, trudne przejścia... Odwracamy głowę, pogwizdujemy i próbujemy iść z rękami w kieszeniach. Krzyż ciągnie się za nami, rani nogi, czepia o gałęzie, ściąga, spowalnia... A my twardo: tralalaaaa, jak tu pięknie, a w sumie mi się nie spieszy, a ten ból to nic takiego, a jak nie będę tam patrzył, to nie zobaczę krwi i ran i problemu nie będzie, tralalaaa...

A Bóg mówi: "On jest tu z Tobą. Nie ignoruj go. Będzie Ci łatwiej jak spojrzysz mu "w twarz", weźmiesz go na ręce i ruszysz za mną. Ruszymy razem, będę go niósł z tobą. Pomogę ci...".