Miłość jest silna i wszystko zwycięży,

pokona wszystkich swych wrogów okrótnych.

Stanie na wzgórzu, jak wódz wśród oręży

i przyjmie pokłon przeciwników butnych.

 

Najpierw pycha padnie przed Nią na kolana-

lecz dotyk Miłości wnet jej złość pokona.

Pycha po raz pierwszy Miłości poddana

wzleci na niebiosa w dumę przemieniona.

 

Egoizm przed Nią stanie i wytrzeszczy gały

zdziwiony, zobaczy w końcu, że na świecie

prócz niego inne stworzenia istniały,

poczuje ich bliskość i będzie mu lepiej.

 

Zazdrość podpełznie poskręcanym wężem,

zechce Ją ukąsić, otruć swoim jadem,

miłość ją pokona swym tajnym orężem –

odda jej krew swoją, by nie była gadem.

 

Nieczystość zdradliwie spróbuje Ją zbrukać.

Zastawi na Nią swe sidła cyniczne.

Miłość swoim czarem zdoła ją opłukać

i zdjąć z niej kajdany, kłamliwe, magiczne.

 

Zemsta z toporem na Miłość się targnie,

nie wiedząc, że Miłość śmierci się nie lęka.

Cios okrótny przyjmie, nawet śmierć przygarnie.

Ujrzy jak wróg stary w końcu przed Nią klęka.

 

I pójdą potwory, jak stado baranów

za głosem Miłości z tańcami, ze śpiewy,

wolne nareszcie od ciężkich kajdanów,

niewinne jak dzieci, jak pierwszy śmiech Ewy.

 

A Miłość, tak piękna jak boginii wiosny,

uśmiechnie się skromnie nad swoim zwycięstwem

i będzie królować tam, gdzie nędze rosły,

gdzie opór przed Nią nazywano męstwem.

 

Amor omnia vincit – więc trąbiąc w fanfary

zarządźmy odwrót naszych wojsk okrótnych,

rzućmy pod nogi Miłości bojowe sztandary,

wywieśmy białą flagę i siądźmy do uczty.