Słowami o wierze, jak ziarnko gorzczycy Pan Jezus postawił na swoje miejsce! Niby wszystko ok. Ja wiedziałem, że z moją wiarą nie wszystko jest w porządku. Jakoś tak często dosyć ma ona tendencję do "odklejania się" od życia. Ciągle jakieś braki konsekwencji, nieuzasadnione lęki, próby rozwiązywania problemów w zupełnym oderwaniu od Wszechmogącego. Gdyby ktoś mnie spytał, czy jestem człowiekiem wielkiej wiary, to bym odpowiedział, że z dużym bólem i ogromną skromnością muszę wyznać, że raczej nie, raczej jestem człowiekiem umiarkowanej, albo nawet małej wiary. Choć może nie zupełnie małej. No, taki niezły średniak.

A tu przychodzi Pan Jezus i mówi, że maleńką wiarą można przesadzać drzewa, albo nawet przenosić góry. Według tego kryterium opinia, że moja wiara jest średniej siły niestety wysiada.

Ale nie chcę wpadać od razu w niepotrzebny pesymizm. Nawet negatywna ocena siebie powinna jednak prowadzić do pozytywnych konkluzji, do przyjęcia jakiegoś kierunku działania. Bo przecież przebłyski wiary czasami miewam. Przeczytałem kiedyś na przykład słowa kardynała Wyszyńskiego z jego zapisków więziennych. Brzmiały mniej więcej tak: "Jeżeli ktoś cię prześladuje, to odpowiedz mu słowami Jezusa, wypowiedzianymi w Getsemani do Judasza: Przyjacielu, po coś przyszedł?". Miałem problemy z jednym człowiekiem. Wziął mnie "na muszkę" i ciągle robił jakieś podjazdy. Powiedziałem mu te słowa, a jego po prostu ścięło. Nie wiem, czy to najlepszy przykład, ale taki mi przyszedł do głowy.

Tak się zastanawiam, że może moje podejście do wiary jest złe. Może ja chcę mieć wiarę na zawsze, w obfitości, stabilną. A może wiara jest darem kruchym? Może jest jak manna na pustyni, którą można było zbierać na jeden dzień? Następnego trzeba było czekać na Boże miłosierdzie – z całkowitą pewnością, że ono nie zawiedzie, ale i z ogromną niepewnością, bo przecież nie w ludzkich siłach było zapewnić jej dostawy. Tylko na "weekend" była pewność czterdziestoośmiogodzinna.

Ale jeżeli nie mam wiary na co dzień, jeżeli nie dowierzam Bogu, że pomoże mi znaleźć jakieś tam skromne 40 tyś. złotych, które są mi potrzebne za 10 dni, to co ja wogóle mam w głowie, kiedy mówię: "Wierzę!!!"?. Wydaje mi się, że wtedy popadam w ideologię. Ten termin niekoniecznie należy rozumieć pejoratywnie. Chodzi mi o ideologię jako przekonanie do pewnej idei. A zatem mówiąc, że wierzę jestem przekonany do pewnej idei. I ta idea staje się MOJA!!! I świat zaczyna się polaryzować, na "moich" i "obcych". I zaczyna się "walka ideologiczna". Może taki jest problem wielu dyskusji prowadzonych między "ludźmi wierzącymi?".

A zatem chciałoby się mieć w sobie ten kruchy dar wiary żywej, z której "sprawiedliwy żyć będzie". Jako swego rodzaju strategia podejścia do wiary podoba mi się drugie czytanie z dzisiejszej niedzieli, a szczególnie ten fragment: "Przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży". Choć w czytaniu chodzi raczej o dar święceń kapłańskich, to te słowa można odnieść też do daru wiary. Ten dar trzeba ożywiać CODZIENNIE. To jes trochę jak ze starą kuchnią węglową. Jesienny poranek, wstaję z łóżka. W domu zimno i wilgoć. Idę do kuchni, rozgrzebuję popiół, znajduję jeszcze trochę żaru. Kładę jakiś kawałek papieru, trochę żywicznych szczapek, trochę drewna, węgla i gotowe. Już można postawić kawuchę w turce. Zapach roznosi się po całym domu – można żyć. Ale gdbyby nie to, to w domu byłoby dalej chłodno, wilgotno i zimno, a w kuchni same popioły. I może takie są często moje dni: bez wiary, bez ognia, zimne, spopielałe. Prostu strach wyjść z domu bez porannej modlitwy!!!

I na koniec wiersz ks. J. Twardowskiego:

Mała Wielka

szukają wielkiej wiary kiedy rozpacz wielka

szukają świętych co wiedzą na pewno

jak daleko odbiegać od swojego ciała

a ty góry przeniosłaś

chodziłaś po morzu

choć mówiłaś wierzącym

tyle jeszcze nie wiem

- wiaro malutka