Siódmego dnia wstali rano wraz z zorzą poranną

i okrążyli miasto siedmiokrotnie w ustalony sposób:

tylko tego dnia okrążyli miasto siedem razy.

Skoro tylko usłyszał lud dźwięk trąb, wzniósł gromki okrzyk wojenny

i mury rozpadły się na miejscu. Joz 6, 15.20

Zamilkłem głęboko.

Spuściłem łagodnie powieki na oczy.

Ogarniam sobą coraz większą przestrzeń.

W końcu jestem jak wnętrze kamiennej katedry.

I czekam na Ciebie,

raz i drugi.

Milczę, żeby nic nie brzmiało.

Wokół bałagan po wypędzeniu bezmyślnych przekupniów.

Ale jest cisza.

Wtedy dopiero napełniam głosem to ogromne wnętrze:

„Zmiłuj się"

to jedno słowo niech nabierze mocy jak szum wodospadu,

niech wszystko zamilknie,

niech powtórzy echo po stokroć i wzmocni:

„Zmiłuj się"

wyszeptane cichutko,

a brzmi niegasnąco:

„Zmiłuj się"

jeszcze ciszej i wolniej,

za to brzmienie czystsze:

„Zmiłuj się"

mój głos otula szczeliny świątyni:

„Zmiłuj się"

nawet mysz kościelna nadstawiła ucha

i szepce wraz ze mną:

„Zmiłuj się"

powtarzam spokojnie,

nie boję się już myśli skakania na boki,

czując siłę szeptu cały jestem prośbą:

„Zmiłuj ..."

nie skończyłem jeszcze,

gdy runęły w gruzy strażnice Jerycha.

Znikam w kurzawie Obiecanej Ziemi . . .