Jeden z przywilejów Izraela polegał na tym, że Bóg posyłał mu proroków, którzy w specjalnych przesłaniach przekazywali wolę Bożą i uczyli posłuszeństwa spisanemu Prawu. Innym przywilejem byli „nazirejczycy” (Lb 6, 1nn). Rezygnowali oni z napojów alkoholowych, nie strzygli włosów i unikali kontaktu z ciałami zmarłych, jako nieczystymi. Niewdzięczny lud nie potrafił cenić takiego wyróżnienia. Wprost przeciwnie, jakby rzucając wyzwanie Bogu, zmuszał nazirejczyków do picia wina y prześladował proroków, uniemożliwiając im głoszenie słowa Jahwe (por. Iz 30, 10).

Słowo Boże jest ostrym mieczem (Iz 49, 2; Ef 6, 17), które jednak jednocześnie ożywia i wydaje owoce: słowo, które wychodzi z ust moich, nie wraca do Mnie bezowocne, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem, i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa (Iz 55, 11). Dlatego właśnie rezygnuje dobrowolnie z błogosławieństwa Bożego każdy, kto nie chce słuchać Jego słowa. Sam Jezus mówi, że znakiem powołania do życia wiecznego jest słuchanie słowa Bożego (Jn 5, 24), podczas gdy jego odrzucenie znakiem przeklęcia (św. Grzegorz Wielki). Zob. Jn 12, 47 nn.