W Biblii na pierwszy plan wybijają się wielkie wydarzenia i wielkie postacie - Jezus Chrystus, Mojżesz, święty Paweł. Ale obok nich znaleźć można dużo postaci mniej ważnych dla ogólnych dziejów zbawienia, natomiast bardzo ważnych dla jakiegoś małego jej etapu lub jakiejś niewielkiej wspólnoty. Takim człowiekiem był Epafras.

Biblia wspomina go tylko 3 razy. Był on związany z Kościołem w Kolosach. W liście do tej wspólnoty św. Paweł pisze: "według tego, jak nauczyliście się od umiłowanego wspósługi naszego Epafrasa. Jest on wiernym sługą Chrystusa zastępującym nas" (Kol 1, 7). Epafras spotkał najprawdopodobniej św. Pawła w Efezie, kiedy Apostoł Narodów nauczał tam w szkole Trannosa ponad 2 lata. Po przyjęciu wiary udał się do Kolos i tam głosił wiarę i założył Kościół. Nie dane jednak było mu trwać przy swojej wspólnocie do końca życia. Spotykamy Go bowiem u boku św. Pawła w Rzymie jako współwięźnia dla sprawy Jezusa (por. Flm 23). Epafras nie zapomniał jednak o swojej wspólnocie i z oddalenia walczył o nią w modlitwie (por. Kol 4, 12). W greckim tekście walka oddana jest przez imiesłów "agonidzomenos" - walczący. Chociaż po grecku słowo "agonia" oznacza walkę, to we współczesnych językach odnosi się ono do ostatniej walki człowieka, która zawsze kończy się przegraną - agonia to dla nas wchodzenie w śmierć. A jednak modlitewna walka Epafrasa nie miała nic wspólnego z pesymizmem śmierci, bo wierzył On w Tego, który "śmierć pokonał a na życie rzucił światło przez Ewangelię" (2 Tym 1, 10). Od chwili zmartwychwstania Jezusa Chrystusa słowo "agonia" powinno dla nas coraz bardziej brzmieć jako walka zwycięska.