Gdy ktoś odchodzi z pracy, bo ma nową lepszą pracę, cieszę się. Dziś jednak wielu odchodzi, bo usłyszało, iż czas na restrukturyzację i redukcję etatów. Te czerwone oczy powstrzymujące łzy, ten szok, gdzie z dnia na dzień człowiek niespodziewanie traci pracę, "tak wiele się dzieje", "on ma kredyt", "moja narzeczona ma umowę tylko do kwietnia", "tak się starałam, poświęciłam się (dzieci, rodzinę) dla pracy", "... czyli bo nie liżę dupy". Tak przykro patrzeć. Pozostaje nadzieja, że ten koniec to będzie dla nich początek lepszego.