- Dlaczego nie pójdziesz do spowiedzi?
- Bo nie chcę?

- Dlaczego nie chcesz?
- Bo nie czuję takiej potrzeby.

- Dlaczego chodzisz do kościoła?
- Bo czuję taką potrzebę.

 

Nie mieści się to w mojej głowie. Nie umiem być tak "pomiędzy", jestem albo gorąca albo zimna, wręcz lodowata, albo chłonę coś w całości albo odpycham w całości. Czuć potrzebę "chodzenia do kościoła", ale nie czuć potrzeby spowiedzi (mimo, nie przyjmowania Komunii). To tak jak czuć potrzebę patrzenia na kogoś z daleka (i nawet mieć jakieś oczekiwania wobec nieco), ale nie czuć potrzeby rozmawiania z nim (czy chociażby dania znaku, że coś chcemy). Zdecydowanie nie mieści mi się to w głowie. Chodzić do kościoła, bo czuje się potrzebę, chyba oznacza potrzebę spotkania z Bogiem... Dlaczego zatem nie odczuwa potrzeby spotkania z Bogiem w o wiele bliższym kontakcie? Przecież Komunia jednoczy z Bogiem (i Kościołem), to jest rodzaj intymnego spotkania. Można tego nie pragnąć, chcąc jednocześnie spotkania z Bogiem (i pewnie czegoś jeszcze)? A może to wynika z braku wiary w obecność Chrystusa pod postacią Chleba i Wina? Chrystus obecny "magicznie" (tylko jako znak) i daleko, niedostępny, nierealny. Można wówczas nie pragnąć spotkania z Nim w sakramencie Eucharystii.

Chciałabym wiedzieć dlaczego... Nie umiem tak. Gdy tylko przez jakiś czas nie mogę uczestniczyć w pełni w Eucharystii, coś się zmienia, coś jest inaczej, życie zaczyna się jakby inaczej toczyć. Czasami zaczyna mnie spalać pragnienie tego "kontaktu", ale pali jeszcze bardziej gdy mogę, o wiele większy żar mnie pali. Może ten żar można zadeptać jak ognisko i zostawić w sobie ledwie tlącą się iskierkę? A może jest to dar i łaska, którą nie każdy otrzymuje? Ale czemu nie mógłby każdy go otrzymać? Wiara nie jest na wyłączność, Chrystus nie jest na wyłaczność, Kościół nie jest na wyłączność, Bóg nie jest na wyłączność..., a jednocześnie jesteśmy wyjątkowi i ważni dla Niego.

Nie rozumiem jak można nie chcieć...