Ujrzałam przepaść, jakby się ziemia w tym miejscu rozstąpiłą i pękła na pół, wielki rów bez dna o stromych brzegach o szerokości tak wielkiej, że człowiek nie jest w stanie przez niego przejść. Nad przepaścią stał zrozpaczony człowiek.

Chwilę później ujrzałam, że człowiek ten niesiony jest w ramionach Jezusa, tak jak pan młody przenosi przez próg pannę młodą. Jezus, niosąc w ramionach tę osobę, szedł po linie, która była zawieszona między jednym, a drugim brzegiem przepaści. Słyszałam tylko jedno: zaufaj, proproś, wystarczy, że krzykniesz "Ratuj!", a Ja przyjdę i uratuję, nawet jak będziesz wisieć na ręce na brzegu przepaści, nawet jak zaczniesz spadać, zawsze możesz krzyknąć, zawołać czy nawet pomyśleć, a ja przyjdę z pomocą. Nigdy nie jest za późno.

Siedziałam i wyobraziłam sobie, że tym człowiekiem jest ktoś kto pragnie popełnić samobójstwo, kto stoi na skraju przepaści i pragnie skoczyć, ale się lęka, bo wie, że to przepaść bez dna, bo wie, że to już będzie koniec.

Chwilę później usłyszałam, że Jezus łączy w jedno. On może połączyć te skraje przepaści. Wówczas wyobraziłam sobie, że przepaść ta jest w naszych sercach, to rozpacz, która nas ogarnia, to także całe nasze nieszczęście, które sprowadza nas nad ten skraj i pcha, by skoczyć w przepaść. Nasze serce rozdarte jak ta przepaść, na pół, jedna wielka rana.

Wtedy przyszło mi na myśl, że to Jezus, swym krzyżem może połączyć te brzegi nieludzkim wysiłkiem. Może złapać rozpiętymi ramionami za brzegi, a swój krzyż niosąc na swoich barkach przerzucić jak most przez tę przepaść z brzegu na brzeg. Wówczas wystarczy, że ów człowiek przejdzie po tej belce poprzecznej. Spojrzałam przed siebie i ujrzałam krzyż, na jego tle drewnianą deskę, która była peknięta w dwóch miejscach, a krzyż scalał te rodzielone części deski, zupełnie jak kładka nad przepaścią.

Miłosierdzie Boże nie zna granic.