Czasami w naszym mniemaniu postępujemy zgodnie z naszą wolną wolą, po czym otwieramy oczy i budzimy się w innej rzeczywistości. Okazuje się wówczas, iż nasza wolna wola wymknęła się nam spod kontroli i postawiła nas pod ścianą. Nie czujemy sie już wówczas wolni, prędzej jak głupcy, którzy dali się wyprowadzić w pole za namową pięknych obietnic. Zadziwijające jest to jak chwila nieuwagi zmiękcza nas, nasze poglądy i twarde postanowienia, które tracą sens albo widziane są w innym świetle. Im więcej sobie dajemy przysłowiowego luzu, tym łatwiej przychodzi nam przekraczać kolejne stopnie w kierunku, który wcześniej był w naszych oczach zły (a teraz już nie jest). Zupełnie jakbyśmy wchodzili za przynętą do klatki i dopiero po zatrzaśnięciu klapki orientowali, iż weszliśmy w pułapkę.

W życiu duchowym są takie chwile kiedy trzymamy się kurczowo Pana Boga. Nadchodzi i taka chwila, kiedy nie czujemy już takiej potrzeby i powoli rezygnujemy z codziennej modlitwy, Eucharystii i innych spraw. Zmienia się wówczas tonacja barw, w której postrzegamy nasze czyny i coraz łatwiej wejść w pułapkę. Kruszą się nasze silne postanowienia i coraz trudniej zawrócić z obranego kierunku (a nawet nie chcemy z niego zbaczać)...