Patrzę w lustro i... nie chcę w nie patrzeć, nie chcę się zastanawiać co moi bliscy poczują jak mnie zobaczą, skoro sama nie potrafię w lustro spojrzeć na dłużej niż chwila. Na wagę nawet nie staję, łudzę się, iż przynajmniej pokaże tyle samo, jeśli nie więcej niż ostatnio. W myślach układam misterny plan zapudrowania twarzy, czyli nadrabiania makijażem. Wszystko tylko jeszcze szczypta dobrego słowa dla otoczenia, którego mi tak brakuje teraz. Tak łatwo wkrada się szczypta goryczy, złośliwości i smutku w moje słowa...