W mroźną noc stoi Pan Bóg u drzwi naszych serc i puka cichutko, delikatnie, tak by nie skrzywdzić, nie wystraszyć, nie zbudzić ze snu. Zagląda przez szybkę, na której mróz wyrzeźbił piękne kwieciste wzory. Chwyta za klamkę i sprawdza czy otwarte drzwi. Niesie ze sobą miłość, czułość, pocieszenie, dobroć, radość i wiele łask. Oczy spod oszronionych nastroszonych brwi bacznie badają zakamarki naszego serca. Nasze policzki płoną ze wstydu ze względu na zastany bałagan lub też niezmiernie się radują na spotkanie z Bogiem. Tylko czy otworzyliśmy drzwi?