Decydując się zamieszkać na tym mieszkaniu wiedziałam, że idę w zdecydowaną różnorodność poglądową i moralną. Wiedziałam również, że będzie to grupa ludzi, którzy w dzisiejszych czasach są traktowani jak wyjęci spod prawa - homoseksualiści.

Homoseksualiści w niektórych krajach ponoszą surowe konsekwencje swojego wyboru. Najlżejszą karą może być zwykłe potępienie przez społeczeństwo, później stopień kary rośnie, od wiezienia około 10 lat lub więcej (uwaga - czasami tylko mężczyźni są karani) po karę śmierci/dożywocie.

Pojawiając się na mieszkaniu zmuszona byłam uświadomić sobie istotę człowieczeństwa: to są ludzie, którzy również noszą w sobie iskierkę dobra. Nie można jednak tego powiedzieć o czynach, których się czasami dopuszczają. O ile w moim mniemaniu było mi to prawie (bo nie do końca) obojętne, o tyle niektóre osoby czują zwyczajne obrzydzenie widząc całująca się parę homoseksualną, a nawet tylko słysząc ich czułe słówka do siebie.

Jednak mimo wszystko jak nie polubić osoby, która się zachowuje zwyczajnie. Można się oburzać na nieprzyzwoitość, ale... Stanęłam więc w punkcie, gdzie nie akceptuję niektórych zachowań, ale akceptuję ich jako ludzi, towarzystwo dzięki któremu można się dobrze bawić, z którym można zwyczajnie porozmawiać. Przebywanie choć jedną noc w towarzystwie 5 homoseksualnych osób uczy i to sporo (wprowadza mętlik w głowie co mniej odpornym). Jednocześnie można poczuć się niesamowicie samotnie ze swoją wiarą, zwłaszcza jeśli któreś z nich lub kilkoro miało/ma styczność z łamaniem pierwszego przykazania. Jakże to dziwne, że w parze za jednym poglądem niezgodnym z nauczaniem Kościoła idzie kolejny i kolejny...