Nie lubię kolęd. Nie tych śpiewanych.. one mają jakiś urok.. tych duszpasterskich nie lubię.
Wparowuje sfora rycząc od progu jakąś pieśń okresu panującego (kolędę właśnie najczęściej), ksiądz w tych swoich szatkach nieszczęsnych (kto wymyślił komże???), ministranci w spódniczkach.. rozbiegają się po domu.. nigdy nie wiem co gdzie komu i jak dać, czy dać i w ogóle czego oni ode mnie chcą.. Więc nie przyjęłam. W dniu przepisowym byłam na drugim końcu wsi, a dodatkowej nie zgłaszałam.

Natomiast po zakończeniu tej rozlatanej masakry i odczekaniu czasu kapłańskiej rekonwalescencji, poszłam do nowoparafialnego wikarego i pytam, czy nie chciałby przyjść pobłogosławić mej chałupki i porozmawiać trochę. Zapowiedziałam tylko, że z ministrantami i jak usłyszę choćby szept śpiewu na schodach, to nie wpuszczę! Zgodził się bez większego bólu.
I przyszedł. Wczoraj.

W powitaniu ograniczył się do "szczęść Boże". Po czym kupił mnie bardzo, bo spod kurtki wyłoniła się koszulka Luxtorpedy wsadzona w dżinsy. Tak zwyczajnie, przyjacielsko.
Wszedł, ukląkł, pomodliliśmy się, pobłogosławił krzyż, obleciał mieszkanie ochlapując je wodą, ze szczególnym uwzględnieniem roweru, po czym przyjął propozycję napitku i usiadł pogadać. Na blisko dwie godziny usiadł.
W międzyczasie przyszedł kumpel (ostatnio nie ma dnia, żeby ktoś zapowiedziany, lub nie, nie wpadł choć na chwilę, wychodząc kilka godzin później), ksiądz na szczęście wypłoszyć się nie dał.. i gadał z nami dalej.

Jakieś to było dobre. I mam poczucie, że nie męczące zbyt dla żadnej ze stron. Bo i on mógł po szkole trochę odparować i ja swe pasje i pragnienia wyrazić. Bez spiny, z jakimś takim spokojnym zaufaniem. A de facto w ogóle się wcześniej nie znaliśmy, ze dwie rozmowy w przelocie, jakieś dwa spotkania biblijne.. ot relacja zdalnie-parafialna.

Lubię ten mój Kościół. Że taki do człowieka jest. Że wszystko w nim można. Taki Dobry..