Przy drodze, na rozstajach ktoś wbił tabliczkę:

• Człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją.
   
• Inne zaś rzeczy na obliczu ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stworzony [aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją]
   
• Z tego wynika, że człowiek ma korzystać z nich w całej tej mierze, w jakiej mu one pomagają do jego celu [aby Boga, Pana naszego, chwalić, czcić i Jemu służyć, a przez to zbawić duszę swoją], a znów w całej tej mierze winien się od nich uwalniać, w jakiej mu są przeszkodą do tegoż celu [aby Boga, Pana naszego, chwalić, czcić i Jemu służyć, a przez to zbawić duszę swoją].
   
• I dlatego trzeba nam stać się ludźmi obojętnymi (nie robiącymi różnicy) w stosunku do wszystkich rzeczy stworzonych, w tym wszystkim, co podlega wolności naszej wolnej woli, a nie jest jej zakazane (lub nakazane), tak byśmy z naszej strony nie pragnęli więcej zdrowia niż choroby, bogactwa (więcej) niż ubóstwa, zaszczytów (więcej) niż wzgardy, życia długiego (więcej) niż krótkiego, i podobnie we wszystkich innych rzeczach.
   
• (Natomiast) trzeba pragnąć i wybierać jedynie to, co nam więcej pomaga do celu, dla którego jesteśmy stworzeni [aby Boga, Pana naszego, chwalić, czcić i Jemu służyć, a przez to zbawić duszę swoją].

(Ignacy Loyola Cwiczenia duchowne)