No, sprawa nabiera rumieńców! Jeśli zostanę, na moje konto wpłynie okrągła sumka :D A następne będą wpływały co miesiąc... Ale że odmówiłam skorzystania z tej propozycji, w poniedziałek mama idzie do notariusza zmieniać testament.

Czuję się jak u Kafki. Mama twierdzi, że nie rozumie, bo jej nie tłumaczę. A jak zaczynam tłumaczyć, to się dowiaduję, że ona nie dzwoni po to, żebym ja jej cokolwiek tłumaczyła, ale po to, żeby mi powiedzieć, co sama myśli. I jej przecież zupełnie nie interesuje, co mam do powiedzenia, więc może bym z łaski swojej nie przerywała, tylko słuchała.

Coś takiego powinno być zabronione! Ja się naprawdę obrzydliwie po tym czuję...

No więc słucham sobie o tym, że nie będę miała pracy, że nie będzie za co żyć, że ona nie rozumie czemu mam pracować dla Francuzów, że z połowy etatu nie da się utrzymać, że fundacja w Warszawie zbankrutuje, że na pewno będę spała w barłogu, że całe życie będę obierała ziemniaki, że całe życie będę chodziła do pracy, która mi nie będzie odpowiadać, że całe życie będą na mnie krzywo patrzeć, że będę żyła w nędzy, że kąpać pozwolą mi się raz na tydzień, że w samym chałacie [nazywanie habitu chałatem to nowy wynalazek, wszedł do użycia wczoraj i chyba się przyjął] zmarznę a swetra nikt mi nie kupi itd. I tak przez godzinę dziennie. Druga godzina jest przeznaczona na zwalanie winy na znajomych, siostry, indoktrynację, pranie mózgu i tym podobne oraz na dawanie mi dobrych rad życiowych - dziś na przykład na tapecie mamy były związek, który przecież można by jeszcze odnowić. "Ale nie ożenił się jeszcze? No to zadzwoń do niego!" Wczoraj najlepszym rozwiązaniem było życie samotne, bo najwygodniejsze, samodzielność największa i pieniądze najlepsze.

W życiu nie przypuszczałam, że będzie aż tak. I chyba przestanę odbierać, bo ledwo mi wraca radość życia, telefon znów dzwoni i znów zaczyna się deptanie. A ja już straciłam złudzenia, że te rozmowy cokolwiek dadzą...