Wczoraj przed 23 dziadek zmarł. Akurat, kiedy go o taką możliwość nie podejrzewaliśmy, bo był przez ostatnie dni jakby w lepszym stanie. Umrzeć w Prima Aprilis - to bardzo w jego stylu ;)

Ciekawe, czy podniosą się głosy oburzenia, że zamiast wylewać łzy piszę takie rzeczy... Ale wiecie co? Umarł tak, jak chciał - w domu, po cichu, bez cierpień. To raz.

A dwa? A dwa to to, że odkładany na świętego nigdy ksiądz z sakramentami [o początkach sprawy było tutaj] był u dziadka w piątek. Rzutem na taśmę właściwie. Gdyby wtedy coś wypadło, przełożyłabym o kolejny tydzień - tak, jak od kilku już tygodni. Ale akurat miałam fazę na branie byka za rogi, pogadałam z dziadkiem, pogadałam z księdzem, a potem poszło samo. Wygląda na to, że Pan Bóg cierpliwie czekał, aż ja to załatwię. Faktem jest, że ciągle Mu powtarzałam, że nie może nie poczekać, ale żeby aż tak? Rety :D

Więc sami rozumiecie - chwilowo przepełnia mnie wdzięczność i zadziwienie, że wszystko tak wyglądało. Na wylewanie łez może przyjdzie czas później. Tym bardziej, że na razie wpadliśmy w wir organizacyjny. Doświadczenie z zeszłego roku uczy zresztą, że czas do pogrzebu jest najłatwiejszy - właśnie dlatego, że jest co robić. A co będzie później, to się okaże.

Obecnie mamy za sobą pierwszą nie bardzo przespaną noc. Dziadek zmarł przed 23. Lekarz był koło drugiej. Zakład pogrzebowy po trzeciej. Do domu brat mnie odwiózł o czwartej. Pół godziny później kładłam się spać, ale on wysłał mi smsa jeszcze o 5.30. Biorąc pod uwagę, że przed ósmą musiał spotkać się z opiekunką, coby zawału nie dostała, raczej nie spał w ogóle... Ciekawe, jak to się dzieje, że znów większość na jego głowie...

No to ode mnie tyle. O papieżu nie będzie, wybaczcie. W końcu nawet dziadek mając do wyboru Prima Aprilis i rocznicę śmierci papieża, w ostatniej chwili wybrał to pierwsze :D

A jakby ktoś chciał się za dziadka pomodlić, to nie będę się sprzeciwiać ;) Dzięki!