Zapalenie płuc, a jakże. Tym razem nawet ja je słyszę przy zwykłym dziadkowym oddychaniu.

A Michał rozmawiał z kierowniczką oddziału dla kombatantów, byłych więźniów itp. Kiedyś dziadek tam bywał regularnie - i traktował to jak hotel z lekarzami i pielęgniarkami, którzy skaczą wokół niego. Oraz jako przypomnienie rodzinie, że jest ciężko chory a my się nie przejmujemy ;) Potem nagle oświadczył, że oddział ten zlikwidowali i tyle. A myśmy uwierzyli...

W styczniu okazało się, że oddział istnieje, ale nie jako leczniczy a opiekuńczy. Dziwiliśmy się tylko, że dziadek o tym nie wiedział. Dziś wszystko się wyjaśniło. To znaczy okazało się, że po zmianach nie da się już robić z niego hotelu, nie da się tam zapisać na żądanie, nie da się wybierać sali, łóżka i ustawiać wszystkich naokoło z kierowniczką włącznie. A dziadek jak się o tym dowiedział, zrobił wielką awanturę. Ta pani była bardzo ostrożna w słowach, ale my doskonale sobie wyobrażamy, co się tam działo - i to zarówno w czasie pobytów dziadka, jak i na wieść o zmianach. W końcu w terroryzowaniu całego otoczenia był mistrzem.

Terroryzować przestał, ale efekty są. Pani nie bardzo wierzy, że dziadek chce do nich trafić - i sama też nie ma na to ochoty. Więc prawdopodobnie możemy zapomnieć. O wizytach jednej lekarki też, bo swego czasu traktował ją tak samo. W sumie ja tam wiele nie wiem, bo mnie się jakoś upiekło. Babcia i tata nie żyją, mój brat miał to krócej i mówił tylko wtedy, kiedy miał naprawdę dość. I tylko od czasu do czasu wychodzą takie sprawy z przeszłości.

A od innych słyszymy dwa rodzaje komentarzy do bieżącej sytuacji. Albo "Dziadzio to musiał być wspaniałym dziadkiem, że teraz wnuki się nim tak opiekują", albo "Taki kochany dziadzio, czemu wy się nim tak mało zajmujecie?". Już nie wiem, które gorsze :D