Słucham - od wczoraj, zresztą - kolęd Preisnera wykonywanych przez artystów Piwnicy Pod Baranami. Nie wiem, czy w całej Polsce, ale u nas kiedyś dodawali do Wyborczej. Co roku słucham właściwie tylko tego... Tyle, że tym razem ryczę jak bóbr. I nie, wcale nie od cebuli. Od cebuli bym nie ryczała nawet gdybym ją sobie wtarła do oka...

KOLĘDA DLA NIEOBECNYCH

A nadzieja znów wstąpi w nas

Nieobecnych pojawią się cienie

Uwierzymy kolejny raz

W jeszcze jedno Boże Narodzenie

I choć przygasł świąteczny gwar

Bo zabrakło znów czyjegoś głosu

Przyjdź tu do nas i z nami trwaj

Wbrew tak zwanej ironii losu

Daj nam wiarę, że to ma sens

Że nie trzeba żałować przyjaciół

Że gdziekolwiek są dobrze im jest

Bo są z nami choć w innej postaci

I przekonaj, że tak ma być

Że po głosach tych wciąż drży powietrze

Że odeszli po to by żyć

I tym razem będą żyć wiecznie

Przyjdź na świat, by wyrównać rachunki strat

Żeby zająć wśród nas puste miejsce przy stole

Jeszcze raz pozwól cieszyć się dzieckiem w nas

I zapomnieć, że są puste miejsca przy stole

A nadzieja znów wstąpi w nas

Nieobecnych pojawią się cienie

Uwierzymy kolejny raz

W jeszcze jedno Boże Narodzenie

I choć przygasł świąteczny gwar

Bo zabrakło znów czyjegoś głosu

Przyjdź tu do nas i z nami trwaj

Wbrew tak zwanej ironii losu

Przyjdź na świat, by wyrównać rachunki strat

Żeby zająć wśród nas puste miejsce przy stole

Jeszcze raz pozwól cieszyć się dzieckiem w nas

I zapomnieć, że są puste miejsca przy stole

sł. Sz. Mucha

muz. Z. Preisner

wyk. B. Rybotycka

Te kilka ostatnich Wigilii, których nie spędzałam w górach, to ze względu na dziadka. Co roku pojawiała się myśl, że to mogą być ostatnie wspólne Święta. Były. Tylko nie z dziadkiem... Tak zwana ironia losu?