Mt 21, 28-32 Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu: «Co myślicie? Pewien człowiek miał dwóch synów. Zwrócił się do pierwszego i rzekł: „Dziecko, idź i pracuj dzisiaj w winnicy”. Ten odpowiedział: „Idę, panie!”, lecz nie poszedł. Zwrócił się do drugiego i to samo powiedział. Ten odparł: „Nie chcę”. Później jednak opamiętał się i poszedł. Który z tych dwóch spełnił wolę ojca?» Mówią Mu: «Ten drugi». Wtedy Jezus rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Celnicy i nierządnice wchodzą przed wami do królestwa niebieskiego. Przyszedł bowiem do was Jan drogą sprawiedliwości, a wy mu nie uwierzyliście. Uwierzyli mu zaś celnicy i nierządnice. Wy patrzyliście na to, ale nawet później nie opamiętaliście się, żeby mu uwierzyć».

Doświadczenie grzechu, niemocy, odrzucenia, przegrania życia, braku nadziei, choroby to przestrzeń w której spotkałem Boga. Uwierzyłem mu a miłosierdzie otrzymane z łaski, jest świadectwem tego co się stało. Jakże często powtarzalnie brak perspektyw prowadzi nas do Boga. Chęć zmiany zawodu, zachowania, pozbycia się nałogów, znalezienia prawdziwej perspektywy życia, będąc w stanie niemożliwości wykonania ruchu, otwiera nasze serce, do którego chce wejść ten, który jest Panem życia. I mimo, że ten czas zanim to się stało wołałem: nie chcę, chcę po swojemu, na moich zasadach, to Bóg wejrzał w moją niemoc, usłyszał wołanie. A ja idę i świadczę, pracując w winnicy Pańskiej. Nieudolnie i jakże często to ja jestem pierwszy a On drugi, to jednak wracam do tego momentu, w którym mu uwierzyłem. Tam zawsze jest mój punkt startu. Punkt startowy zamiany śmierci w życie, pustki w pełnię, załamania w nadzieję. Doświadczenie wlanego miłosierdzia pracuje mimo wątpliwości i napotykanych trudności. Czy wołanie serc celników i nierządnic było drogą spotkania żywego Boga ? Tak, a ja jestem jednym z nich ...