Ta choroba jest jak tunel. Jak wiele tuneli. Każdy tunel to osobne życie. Bo ta choroba jest jak wiele żyć z których każde jest zupełnie osobne i trudno jest zebrać je razem w jedno życie. Wszyscy boją się tej choroby, ci którzy tylko o niej słyszeli boją się najbardziej. Ci, którzy na nią chorują w wielu przypadkach nawet o tym nie wiedzą i też się boją. Ci którzy wiedzą, że na nią chorują są zmuszeni ją oswoić bo inaczej popełnili by samobójstwo jadąc jakimkolwiek pojazdem pod prąd w centrum miasta po najbardziej ruchliwej ulicy.

Są takie miejsca w tunelu, że można się schować. Trzeba je tylko umiejętnie odnaleźć. To jednak nie rozwiązuje problemu. Taki schowek daje tymczasowe przetrwanie. Uzdrowienie przychodzi dopiero tam gdzie z daleka widać światło. Trzeba tam dojść. Są takie tunele w których jest całkiem ciemno, ale są takie które mają na ścianach światełka. Jest szansa. Jest ratunek. Takie światełka mogą czasem zaprowadzić do głównego światła, ale trzeba uważać, żeby nie traktować ich jako głównego celu. Te światełka to jeszcze nie uzdrowienie.

Taka jest ta choroba.