14.10.2011

W ten piątek grupa niepełnosprawnych dzieci i młodzieży z pobliskiego ośrodka miała swoja pierwszą komunię i bierzmowanie. A ja razem z nimi też miałem pierwsze bierzmowanie w moim życiu duszpasterskim, pierwszy raz udzielałem tego sakramentu. Jest coś bardzo wzruszającego w prostocie, przejęciu, radości tych dzieci. Ich niepełnosprawność jest jak kpina ze świata dobrych manier, ze złożonych rączek, z przyklejonych uśmiechów, z wyuczonej pobożności. Kiedy jeden krzyczy, drugi zaczyna się rozbierać, inny dłubie w nosie a potem podaje ręce sąsiadowi. Rodzice tych dzieci też są inni. Bardziej zmęczeni, ale bardziej wrażliwi, choć często bezradni. Jedna dziewczynka za nic nie chciała przyjąć pierwszej komunii, broniła się jak skazaniec przed trucizną. Kilka razy wypluła małą cząstkę ciała Chrystusa, które rodzice próbowali na siłę jej włożyć do ust. Inna dziewczynka prawie wytrąciła mi patenę, na której miałem komunikanty. Po mszy, na spokojnie i z odrobina wina przyjęły komunię.

Myśląc o niepełnosprawnych, wspomnę wizytę sprzed kilku tygodni w ośrodku dla dzieci z głębokim upośledzeniem umysłowym. Pojechaliśmy tam z częścią grupy, która przygotowuje się do bierzmowania. Młodzież w pierwszym momencie oniemiała ze zdziwienia. Zdawało się, że to oni są upośledzeni. Nie wiedzieli jak się zbliżyć do dzieci na wózkach, często przywiązanych, które nie reagowały na tradycyjne formy komunikacji: rozmowa, uśmiech, dotyk. Choć na dotyk reagowały najprędzej. Chwilami tylko ich twarz rozjaśniał uśmiech, który zdradzał obecność rozumnej i czującej duszy. Na szczęście już po kilkunastu minutach każdy z młodych hulał po podwórku ze swoim podopiecznym wiezionym w wózku albo niesionym na rękach. Najtrudniejszy dla mnie był moment obiadu. Widząc dzieci, które jedzą prawie jak prosiątka, trzeba mieć dużo wiary i dużo miłości, żeby rozpoznać w nich pełnię człowieczeństwa. Dom prowadzą siostry zakonne. Często znajdują porzucone dzieci przed swoimi drzwiami.