Prima Aprilis 2011

Wczoraj gościliśmy w naszej parafii prezydenta Republiki Boliwaryjskiej Wenezueli Hugo Chávez’a i prezydenta Kraju Wielonarodościowego Boliwii Evo Morales’a. Zapewniam, że tak nazwy obu państw, jak i sama wiadomość są prawdziwe, choć redakcja pochodzi z dnia prima aprilis. Jak to zwykle bywa w dniu niewinnych kłamstw, im więcej się zapewnia o prawdziwości swoich słów, tym mniej wzbudza się wiary. A prawda jest taka, że pisząc o obu prezydentach i ich pomysłach nawet w zwykły dzień, większość ludzi pomyśli, że to żarty.

Republika Boliwaryjska Wenezueli razem z Krajem Wielonarodościowym Boliwii walczą, ramię w ramię, przeciwko światowemu imperializmowi, kapitalizmowi i neoliberalizmowi. Wenezuela ma dużo większe osiągnięcia w budowaniu wolności i szczęścia obywateli. Już dawno znacjonalizowano wydobycie ropy i wszystkie główne gałęzie przemysłu. Uciszono skutecznie krytyków rządu, którzy siali defetyzm w narodzie, wygoniono zagranicznych szpiegów (czytaj: służby dyplomatyczne), a tym którzy pozostali np. księżom katolickim zależnym od Watykanu regularnie sprawdza się pocztę i zawartość wszelkich przesyłek. Kraj jest już bliski osiągnięcia ideału politycznej władzy. Ostatnio wierny prezydentowi parlament uchwalił, że przez najbliższe dwa lata głowa państwa będzie mogła zarządzać za pomocą dekretów, bez potrzeby deliberowania spraw w izbie ustawodawczej. Tym samym parlament dał sobie dwa lata wakacji.

Boliwia stara się wiernie naśladować przewodnictwo rewolucyjne Wenezueli. Ostatni opozycjoniści oskarżeni, pewnie nie bez racji, o korupcję siedzą w więzieniu albo wyemigrowali do państw, które jawnie bądź skrycie popierają światowy imperializm największego wroga ludzkości, jakim są Stany Zjednoczone Ameryki. Boliwia w swoim repertuarze rewolucyjnym posiada dodatkowo ciekawą nutę ekolog izmu. Jako jedyny kraj na świecie nie podpisała ostatnich porozumień Międzynarodowej Konferencji Klimatologicznej. Zgodnie z prastarymi wierzeniami Boliwijczyków ziemia jest organizmem żywym, co więcej jest boginią nazywaną Pachamamą. Dla Pachamamy się składa ofiary całopalne, dla niej wylewa się pierwsze krople alkoholu, zanim samemu wypije się resztę. W rządzie Pachamama ma swój sekretariat – „Secretaria de la Pachamama”. W Europie nazywałoby się to np.: „Departament do spraw ekologii”. Wśród ofiar dla Pachamamy najcenniejsza jest ofiara całopalna z płodu lamy, ale także składa się do ziemi żywe zwierzęta, co budzi protesty obrońców praw zwierząt.  Profesor, do którego chodzę na wykłady o wierzeniach pierwotnych ludów andyjskich, potwierdza, że zdarzają się nawet ofiary z ludzi. Ma to miejsce szczególnie w związku z jakimś dużym przedsięwzięciem typu budowla wieżowca, stadionu. Wówczas okazuje się, że zaginął pewien żebrak albo pewien bezdomny.  Ponoć w latach osiemdziesiątych, w czasie okropnej suszy, w rejonach Jeziora Tititaca odnajdywano resztki osób złożonych w ofierze dla Pachamamy z przebłaganiem o deszcz. W świecie gór, gdzie wszystko jest bardzo wrażliwe i kruche, począwszy od samej egzystencji, przetrwanie zależy od zachowania równowagi i świętej zasady wzajemności. Ziemia rodzi owoce, jeśli człowiek się jej odwzajemnia ofiarami. Każdy kataklizm jest znakiem zaburzenia równowagi, konsekwencją jakiegoś błędu, który popełnił człowiek wobec Matki Ziemi. Ziemia, gwiazdy, góry, rzeki, rośliny i nawet rzeczy pozornie materialne mają życie, należy je dobrze traktować. Niektórzy mówią, że jeśli będziesz źle traktował swój samochód, to on nie będzie ci służył. To wszystko nie przeszkadza jednak Boliwijczykom bezkarnie wyrzucać śmieci w dowolnym miejscu. Bardziej skrupulatni wyrzucają śmieci do rzeki, żeby nie zabrudzać ulic.

To wszystko napisałem w prima aprilis, żeby nikt mi nie uwierzył. 

Rzeka uchodzi za najdogodniejsze wysypisko śmieci

 

Człowiek z garnkiem na głowie, o którym pisałem wcześniej. Podszedłem do niego, żeby zagadnąć. Uciekł, ale się uśmiechał.