03.04.2011

Cochabamba obudziła się dzisiaj cichutko. Ani jednego samochodu na ulicach, ani jednego motoru. Kot z niedowierzaniem przechodzi przez szerokie na chyba 50 metrów skrzyżowanie przed kościołem. Aż się czuje niepewnie przez ten brak codziennego zagrożenia ze strony pojazdów. Dzieci bawią się na ulicach, skrzyżowania zamieniają się w boiska do piłki. Okazuje się, że ulice wcale nie muszą służyć do komunikacji. Równie dobrze mogą służyć do rekreacji.

Jadąc na rowerze do więzienia, odprawić mszę św. szarżowałem po ulicach, gdzie zwykle zepchnięty do krawężnika walczę o kawałek przestrzeni. W geście zemsty nad codzienną przemocą ruchu drogowego pojechałem sobie na rondzie pod prąd. Ale przecież nie było żadnego prądu.

Na co dzień pieszy nie ma żadnych praw na jezdni. Rzadko nawet można spotkać pasy. Przechodzenie przez ulicę zwykle jest ćwiczeniem fizycznym z refleksu i szybkości. Osoby wolniejsze, żeby przejść na drugą stronę jezdni muszą używać taksówki. Za to 3 dni w roku pieszy ma wszystkie prawa, może wyjść na środek Alei Bohaterów, usiąść sobie, nawet się położyć na kocu i nikt mu nie zwróci uwagi.

Po południu, jak w każdą niedzielę, pojechałem zagrać w piłkę z chłopakami z parafialnej drużyny. Nie miałem dziś dużego zapału do gry. Myślałem o moim koledze – Andrzeju, z którym razem przygotowywaliśmy się w Warszawie do wyjazdu na misje. Dostałem wiadomość, że Andrzej w ciężkim stanie walczy o życie w szpitalu w Berlinie. Właściwie walczą za niego lekarze, bo on jest od kilku dni nieprzytomny. Po miesiącu pobytu w Sierra Leone zapadł na malarię mózgową. W Afryce nie potrafili mu pomóc. Został przewieziony do Berlina. Drugi kolega – Jacek, z nieco lżejszymi objawami jest w szpitalu w Warszawie.

Ulice śmiesznie puste. Można by pomyśleć, że to na skutek jakiegoś kataklizmu.

 

Idealny dzień na organizowanie wyścigów i maratonów.