17.12.2010          

35 lat czekałem na ten dzień. Pozornie nic specjalnego, kolejny dzień bez deszczu - susza wszystkim daje się we znaki, dzień gwarny i kolorowy - w centrum miasta co raz wyraźniej czuje się atmosferę świąteczną, w cieniu palm Indianie sprzedają sztuczne choinki, w żłóbku obok wołu i osła Pana Jezusa pilnuje andyjska lama. Dla mnie jednak dzień pewnej refleksji nad życiem. Wieczorem przy kolacji i cieście, które kupiłem dla wszystkich domowników, biskup mówi, że to połowa życia. Ma rację, 35 lat to połowa życia statystycznie uczciwego człowieka bez nałogów. Trudno w to uwierzyć, wydaje mi się, że dopiero co wszystko się zaczęło, że jeszcze nie dorosłem do połowy życia.  Szczególnie teraz w obcym kraju czuję się jakbym dopiero wszystko zaczynał. Na parafii w Polsce mogłem czuć się nieco starzej przez rutynę, przez doświadczenie. W Boliwii na nowo uczę się pokory. W Koluszkach zapomniałem już o tym uczuciu bycia obcokrajowcem w nowym kraju, o stresie związanym z tym, że nie wszystko rozumiem, a jeszcze bardziej, że nie potrafię wypowiedzieć wszystkiego, co myślę. Bycie misjonarzem, a przynajmniej zaczynanie bycia misjonarzem, to ogromna szkoła pokory. W nowej rzeczywistości, poza wszelką rutyną często czuję się bardzo biedny i niepewny. Ale jednocześnie jestem szczęśliwy, szeroko otwieram oczy i chłonę rzeczywistość wszystkimi zmysłami, jak niemowlak. Czas płynie powoli, bo każdy dzień jest wyjęty z zabójczej pewności siebie i z śmiercionośnego przekonania, że już wszystko wiem i nic mnie nie zaskoczy.

 

Na kolację niespodziewanie przyjechała pewna siostra zakonna, Polka. Prawie 30 lat pracy w Boliwii, w górach. Dobra, radosna, wierząca siostra. Jej obecność była pięknym prezentem. Biskup dla uczczenia chwili sięgnął po coś dobrego do barku. A potem zagraliśmy w karty, w jakąś włoską grę, dosyć inteligentną; przegrałem.

Czuję się bardzo biedny...