W pierwszym roku pobytu postanowiłem, że w najbliższych latach, w przerwie między Bożym Narodzeniem a Nowym Rokiem odwiedzę po kolei wszystkie wioski. Bo to najlepszy czas, gdy w domu można spotkać praktycznie wszystkich. Zwłaszcza dzieci i młodzież, później z reguły na kolędzie nieobecne. Zatem o 9:00 ruszamy.

Ostatni dom we wiosce. Koniec drogi. Dalej już tylko niewielka łąka, olszynowe uroczyska i bagna. Tu zaczynamy. Gospodarz z żoną i dzieci czekają w drzwiach. Wybiega jedno z najmłodszych. Już za chwilę Pawełek, wtulony w księżowską sutannę, prowadzi do mieszkania. Rozmowa o wychowaniu, szkole, kłopotach na katechezie. Zwyczajne troski rodziny wielodzietnej. O niedzielną Mszę św. nie pytam. Z prostego powodu. W parafii, do której należy trochę więcej niż 200 rodzin wszystko widać, jak na dłoni. Więc bez pytania wiem, że w każdą niedzielę przychodzą (!) te kilka kilometrów na pierwszą Mszę. I na Pierwszych Piątkach są systematycznie.

W następnym dziewczyna po kolejnej chemii, mimo wszystko z nadzieja patrząca na życie. Co za optymizm w przygotowaniach do zawarcia związku małżeńskiego. Nic, tylko od niej wiary się uczyć. Potem babcia, która nigdy w życiu nie była w szpitalu i teraz boi się, że na czwarte piętro nie wejdzie. Uspokaja się dopiero, gdy mówię jej, że windą ją zawiozą i będzie po operacji widziała świat normalnie. Cieszy się. Mówi, że po powrocie przyjedzie, żeby po raz pierwszy proboszcza zobaczyć.

I tak po kolei w każdym domu, gdzie każda rodzina to oddzielna historia. Dopiero po powrocie na plebanię uświadomiłem sobie, że nikt nie pytał o sprawę arcybiskupa Wielgusa, o lustrację w Kościele, o różnice między Kościołem ojca Rydzyka i Kościołem Łagiewnickim, o miejsce rezydencji przyszłego prymasa. Zacząłem zastanawiać się, dlaczego nie pytali. Przecież nie z obawy przed proboszczem, bo już zdążyli przyzwyczaić się, że jego bać się nie trzeba. Mały Pawełek, wybiegający na spotkanie, był tego najlepszym przykładem. A fakt, że żaden z mężczyzn, nawet tych mających coś na sumieniu, nie uciekał z kolędy do stodoły, jest chyba najlepszym tego potwierdzeniem. Więc dlaczego nie pytali?

Wydaje się, że znalazłem odpowiedź. W ferworze medialnych sporów mało kto już zauważa, że między "Kościołem ojca Rydzyka" a "Kościołem Łagiewnickim" jest jeszcze trzeci Kościół. Ten zwyczajny. W którym ludzie martwią się o to, by niedzielna liturgia była jeszcze piękniejsza; radzą z proboszczem, jak drogę na cmentarz poprawić; rozmawiają o wychowaniu potomstwa po Bożemu; smucą się, że wracające późno ze szkoły dzieci na roraty nie mogą przychodzić. W domu też inne kłopoty mają aniżeli polityczne spory i debaty. Bo ozimina przymarzła, dziki na podwórko wpadają, a jastrząb porwał ostatniego kurczaka z podwórka. A ja, idąc i słuchając ich opowieści, w duszy powtarzam fragment jednego z hymnów brewiarzowych."Jezu, otoczony rzeszą ślepców głuchych, trędowatych, ciał niemocą naznaczonych..."

Nie chcę, by ktoś pomyślał, że piszę ten tekst w opozycji do wczorajszego komentarza księdza Artura. Przeciwnie, zgłaszam swój akces do debaty o Kościele. Sporo przez te lata uzbierało się doświadczeń i z pewnością warto nimi dzielić się na szerszym forum. Piszę ten tekst, by pokazać, że istnieje coś, co z pewnością nie mieści się w medialne klisze całego społeczeństwa, zainteresowanego seks aferą; całego Kościoła, dyskutującego nad terminem ingresu arcybiskupa Wielgusa (redaktor Terlikowski niech mi tę śmiałość w formowaniu opinii wybaczy); całego Kościoła zamieszanego w spór między Łagiewnikami a Toruniem.

Stara pani Jasiakiewiczowa - 93 lata i ciągle jeszcze "na chodzie" - nad łóżkiem ma obraz Bożego Miłosierdzia. Codziennie o 15:00, ze łzami w oczach, z Radiem Maryja odmawia Koronkę. I zielonego pojęcia nie ma, że między Łagiewnikami a Toruniem zionie medialna przepaść, dla wielu zupełnie nie do pokonania.