Tak. To rzeczywiście mój pierwszy post. Pierwszy w życiu. Początek pierwszego - i pewnie ostatniego - bloga.

Coś dziś we mnie pękło. To dlatego, choć długo się przed tym broniłem, postanowiłem w końcu założyć bloga. Głupi pomysł. Dotąd zawsze pisałem... Nie, nie do szuflady. Zapisywałem na dysku komputera. Teraz spróbuję nieco inaczej.

Co właściwie się stało? Nic. Drobne gesty. Nic nie znaczące słowa. I przyszły wspomnienia. Te z zamierzchłej przeszłości. Miała na imię.... Nieważne. Choć dziwnym kaprysem losu jej imię akurat pamiętam. Była niezwykle piękną, młodą dziewczyną. Swoje kalectwo skrzętnie ukrywała i ktoś tak jak ja niespostrzegawczy mógł nie zauważyć. Była z rok ode mnie starsza. Niezbyt dobrze się znaliśmy. Nie umiem nawet powiedzieć, czy była bardzo czy tylko średnio inteligentną osobą. Wtedy, w zimowy wieczór, powiedziała coś, co miało być... hmm.. komplementem? pochwałą? Nie wiem jak to określić. W każdym razie powiedziała, że pozytywnie się zmieniłem od czasu, kiedy po raz pierwszy się spotkaliśmy. A mnie jakby kto kopnął prądem. Już wiedziałem - dowiedziałem się z półtora roku wcześniej - jak byłem odbierany przez otoczenie wtedy, kiedy się poznaliśmy. Jako nieokrzesany gbur, który ciągle tylko krytykuje. I wiedziałem, że tak naprawdę wcale się specjalnie nie zmieniłem. Owszem, może na mojej gębie zaczęły wyrastać jakieś włosy, ale niewiele poza tym. Tylko przestałem mówić o tym, co mi się nie podobało. Zobaczyłem, że gadaniem świata nie zmienię.

Dziś było podobnie. Nagle mnie olśniło. Nie, to nie atak schizofrenii. Tylko niespodziewanie różne drobiazgi poukładały się  w całość. Odkryłem, że dla wielu ludzi z mojego otoczenia jestem postacią.... hmm... kontrowersyjną? Kłopotliwą? Uciążliwą? Jakoś tak.

Ani wtedy tamta dziewczyna, ani dziś ludzie z mojego otoczenia pewnie się nie zorientowali, że coś się stało. Ale ja wiem. Po latach chodzenia wydeptanymi ścieżkami i drogami znów wracam na bezdroża...