Wiadomo: to spotkanie z Bogiem. No ale skąd wiedzieć jak reaguje na to co mówimy?

To chyba jedna z największych trudności na modlitwie. Nie widzimy Boga, wprost Go nie słyszymy. Tak, wiemy co człowiekowi mówi, bo znamy (?) Pismo Święte, znamy Ewangelię, znamy Jego przykazania. Ale poza tym? Jak - na przykład - reaguje na nasze prośby? Chciałoby się widzieć. To pozwoliłoby zmodyfikować to, co mówimy; łatwiej zrozumieć, kiedy nie nasza, ale Jego wola się stanie. Tak, taka modlitwa, osobista relacja z Chrystusem jest bardzo ważna. Zbyt wiele zostaje w tym kontakcie niewiadomego....

Dlatego lubię liturgię. Kiedyś mszę, dziś też coraz częściej odmawianą wspólnie liturgię godzin. Nie muszę się zastanawiać, jak Bóg mnie odbiera. Po prostu - uczestniczę we wspólnym uwielbieniu Boga. Gorzej czy lepiej, skupiony czy nie, ale uczestniczę.

Jak mówią o liturgii prawosławni? Zdaje się, że służba Boża, prawda? Jest w tym coś pięknego. Nie liczy się ja i Bóg, jest to wspólne wielbienie. Na mszy "przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie".... W innych liturgiach też... Wielbienie Boga. Czy nie to jest sednem modlitwy? Właśnie wielbienie? Przecież nawet gdy proszę - przyznaję że jestem od Boga zależny. Czyli wielbię. Na liturgii to wielbienie Boga widać najwyraźniej.

Ktoś niedawno mówił mi, że dawniej ludzie nie koncentrowali się tak bardzo na modlitwie indywidualnej, ale raczej na tym wspólnym wielbieniu. Na tym, by być w tym gronie wielbiących. Coś w tym jest. Naprawdę. Przecież nie chodzi o to, by coś dla siebie w modlitwie ugrać. Takie wspólne wielbienie, w którym się jest jednym z, a nie sam na sam... Może i nie daje takiego poczucia bycia wyjątkowym, ale za to świadomość, ze jest się w niesamowicie dobrym gronie. Wszystkich świętych, anielskich chórów i całego stworzenia... Trzykroć Święty Pan Bóg Zastępów, pełne są niebiosa i ziemia Jego chwały.

Tak, to liturgia. W tym tkwi jej niesamowite piękno.