Może nie jutro, może nie za tydzień... Ale jak zrezygnować z sycenia się pięknem?

Plany... Te weryfikować będzie w tym roku nie tylko czas, ale i coraz słabsza po urazie kostka. Miałem szczęście. Udawało się przez 29 lat. Nawet 13 lat temu, gdy wydawało się, ze teraz to już koniec, jakoś to jeszcze było. Teraz... Teraz to może trzeba przesiąść się na rower?

Wyobraźnia nie sięga do zbyt wielu obrazów. Nie da się zapamiętać wszystkich widoków, wszystkich miejsc. Ale można chyba zapamiętać atmosferę. I piękna, i znużenia i pewnego poczucia obcości i ponurości. Zanurzam się i zastanawiam się... Przecież najbardziej bym nie chciał tego, by przeliczyć się co do swoich sił...

Ech. Co to były za czasy, gdy cel wyznaczała wola?