Dziwne, jak potrafi odmieniać ludzkie nastroje.

Przyznajm, że dość już mam tych zimowych szarości. W połączeniu z kłopotami życia codziennego sprawiają, że wszystko wydaje mi się co najmniej tak smutne i beznadziejne, jak rozważania Koheleta, a światło nadziei życia wiecznego tak nierzeczywiste, jak w takie dni zapowiedzi synoptyków, że "juto wyjrzy słońce". Ma to oczywiście swój ponury urok, ale....

Miałem w klasie koleżankę, Olę. Powiedziała kiedyś, że lubi deszcz. Jakoś tak, że choć jest ponuro, ona lubi spacerować, wdepnąć w kałuże, bo przecież deszcz, nawet taki zimny, jest na swój sposób piękny. Zawstydziła mnie. Od tamtej pory sam nie narzekałem już na takie szarości. No bo gdy jasno jest w sercu...

Pewnie jednak to wszystko była kwestia młodości. Do dziś z uśmiechem wspominam dni spędzone w mglistych Tatrach, srebrzące się w blasku księżyca, bo skąpane w rosie świerki, mgły przewalające się przez granie... Albo nocną wędrówkę z przyjacielem we mgle, gdy czuliśmy się na zwykłe wiejskiej drodze jak zagubione na oceanie okręty. Zawsze świadom byłem, że pogoda, to.. tylko pogoda. Że choć wszystko wokół wydaje się obce, niedostępne, to przecież to ten sam świat, który widziałem w blasku pogodnego dnia. Dziś też to wiem, ale... Trudno mi uznać, że to mi się podoba. Trudno mi powiedzieć o takich ponurościach, że odczuwam je jako piękne. No i przede wszystkim zrobiłem się bardziej "pogodowoasertywny": upodabniam się do niepogody. Oczywiście tej byle jakiej. Do pięknej pogody już niekoniecznie :)

Tak, to kwestia młodości. Dziś wiem już przecież, że droga przede mną już nie tak daleka. Że trzeba ujarzmić serce i nie zakochiwać się w pięknie tego świata. I choć wiara nic mi na ten temat nie mówi, to mam nadzieję, że ten przyszły świat będzie też taki piękny...

Nie, nie piękniejszy. Ja sobie po prostu nie mogę wyobrazić, jak mógłby być piękniejszy. Nie chciałbym żyć w świecie samych widokówkowych landszaftów. To mniej niby atrakcyjne piękno też jest pięknem... I takiego też trzeba. 

Ta nadzieja pewnie mnie nie zawiedzie, nie? Skoro Bóg stworzył tak piękny świat dlaczego wieczność miałaby być mniej piękna? A do tego będzie dużo czasu. Na te nasze ludzkie, niedokończone w tym życiu... Na przyjaźń bez końca....